Film smutny, na długo pozostający w pamięci, wpisujący się w ciąg filmów-ostrzeżeń takich, jak: "Sala samobójców" czy też "Cyber-prześladowca". Myślę, że to bardzo doborze, że tego typu filmy powstają i uświadamiają młodym ludziom konsekwencje wydawać by się mogło początkowo niewinnych zachowań. Kształtowanie pozytywnych postaw nie zawsze jest proste, jeśli szokowanie i przerażająca wizualizacja mogą przynieść zamierzony efekt, twórcy filmowi nie powinni uciekać przed żadnym trudnym tematem. Tu chapeau bas dla całego pokolenia młodych aktorów, którzy nie cofają się przed poważnymi filmowymi wyzwaniami, a którego godną reprezentantką jest mało jeszcze znana, zaledwie dwudziestoletnia, Julie Andersen. I jeszcze jedno, tytułowe słowa to nie tylko niewyartykułowane błaganie o pomoc filmowej Sary, to także słowa rodzące się w myślach każdego z widzów jeszcze w trakcie trwania filmu i pozostające w nich na bardzo długi czas już po zakończonym seansie. Życzę, by w żadnym innym wypadku nie trafiały one w próżnię...