Film naprawdę bardzo mi się podobał i nie mogę się powstrzymać przed podzieleniem się z innymi swoimi pierwszymi wrażeniami. Staram się poukładać to, co zobaczyłam w swojej głowie.

Główny bohater, Phil, rezygnuje z możliwości jakie otworzyły przed nim studia i postanawia zaszyć się na ranczo w Montanie, powracając do swoich korzeni. Odrzuca naukowe autorytety na rzecz Bronco Henrego, który go wychował. To jego wzór do naśladowania, męski ideał, pierwsza miłość? Symbol Dzikiego Zachodu.

Na swoją ofiarę upatruje zniewieściałego syna właścicielki zajazdu Petera, będącego zaprzeczeniem jego ideału męskości, być może należącego już do innej, nadchodzącej epoki. Matka Petera, Rose, zostaje wybrana na żonę przez George'a, brata Phila. Phil daje wyraz swojego niezadowolenia. Na początku mogłoby się wydawać, że Phil doskonale panuje nad sytuacją. Jego doświadczenie daje mu przewagę nad pozostałymi osobami, jest na swoim terenie, gdzie czuje się pewnie, budzi respekt, jednak powoli traci przewagę, wydarzenia przestają toczyć się po jego myśli, ślub brata stanowi dla niego zagrożenie, jest niewygodny, dopadło go to przed czym uciekał. Cywilizacja i obyczajowość. On traktuje kobiety przedmiotowo, tymczasem jedna z nich zyskuje ważną pozycję w jego rodzinie, staje się kimś ważnym dla jego brata, stanowi zagrożenie, burzy porządek. Z jednej strony mamy dziki, męski świat, z drugiej romantyczne małżeństwo zgodne z obyczajami, czego symbolem może być górska sceneria. Dzikość a romantyzm natury.

Phil nie lubi Rose, daje jej jasno do zrozumienia, że nie podoba mu się nowa sytuacja, ranczo to nie miejsce dla niej. Ani dla niej, ani dla jej zniewieściałego syna Petera. Oboje nie są w jego domu mile widziani, ponieważ jej mąż a jego ojciec popełnił samobójstwo. "Wdowa po tym samobójcy" pisze piętnująco w liście do ojca. Na każdym kroku okazuje swoją wyższość. Wobec Indian również przyjmuje wrogą postawę. To typowe dla Dzikiego Zachodu. Dla łagodnej i dobrej Rose wrogość gospodarza jest bardzo wyniszczająca.
Chłopak z pozoru podobny do matki, okazuje się jednak skrywać odmienną naturę, która być może zaciekawia Phila. Podstęp, mający na celu wyśmianie i upokorzenie Petera doprowadza do zmiany w ich relacji. Phil dostrzega w młodym pewne podobieństwa. Następuje zwrot akcji, który doprowadza głównego bohatera do śmierci. Traci on bowiem czujność, jest zbyt pewny siebie, zaprasza Petera, tego obcego, nieznajomego do swojego świata, próbuje uczyć go, zbliża się do niego i nieco otwiera zarówno na niego jak i na siebie, nie dostrzega jednak niebezpieczeństwa, jego instynkt zawodzi, ten dziki pies staje się ludzki. Phil wie, że nie należy zbliżać się do martwego bydła, jednak prawdziwe zagrożenie przychodzi ze strony Petera, który podstępnie i celowo zaraża go wąglikiem. Psem staje się Peter. Psy są odporne na wąglik. Bez trudu odgaduje kształt skały, środowisko Phila staje się jego środowiskiem. Pies, którego oboje widzą w kształcie skały oznacza po prostu wewnętrzne zwierzę, a tytułowe pazury drapieżność.

Te spostrzeżenia traktuję jako wyjście do szerszej analizy filmu, być może macie je odmiennie.