Dawno nie widziałem tak źle zrobionego filmu. Grafika i animacja komputerowa są tu naprawdę popisowe, ale fabuła... jest nijaka i trudno wczuć się w losy bohaterów. Deus ex machina to motto tej produkcji – główna bohaterka przechodzi przez kolejne wydarzenia zwycięską ręką, bez właściwie jakiejkolwiek walki. Wszystko się jej udaje, bo – jak powtarzają jej do zarzygania wszyscy wokół – jest wyjątkowa. No i te przemówienia trzech wróżek co kilka minut... Po co one właściwie są w tej historii? Żeby wygłaszać pompatyczne przemówienia na temat głównej bohaterki i siły rodzinnej miłości?

A najgłupsza scena, to scena zniknięcia ojca w laboratorium, gdy patrzy się na „fałdkę czasu’ i mówi, ze to jest rozwiązanie – „częstotliwość miłości”. Rany, czy twórcy filmu nie zastanowili się, jak to głupio brzmi? Teserakt otwiera się dzięki „częstotliwości miłości”? Ratunku! W ogóle wątek fizyki jest w tym filmie zbędny, bo ani nie stanowi trzonu fabuły, ni nie trzyma się kupy. Jakie fałdki czasu? Jaka pułapka? Przez cały film mamy tylko gadanie, że „miłość wszystko wytrzyma”. Nawiązanie do fizyki było tu naprawdę bez sensu.

Bardzo zła jest też końcówka. Twórcy filmu próbują w końcowej scenie wytworzyć atmosferę, że bohaterowie przebyli jakaś długą i trudna podróż. A to nie prawda. Te dzieciaki przeszły tylko kilka scen, kilka miejsc i właściwie zbytnio się nie natrudziły, aby odnaleźć swojego ojca. W kolejnych scenach na prawdę niewiele się dzieje. Miały być poddane próbom, a właściwie nic takiego nie ma miejsca. Nie ma tu walki bohatera z przeciwnościami, nie ma zagadki do rozwiązania. Głównej bohaterce wszystko się od razu udaje i w sumie tyle... Film od pierwszych scen, aż do końca, sprawia wrażenie, jakby akcja dopiero za chwilę miała się rozpocząć.

Całość psuje współczesna „gimnazjalna” muzyka, nie pasująca w ogóle charakterem do tego, co dzieje się na ekranie.