Mi się najbardziej podobała kreacja głównego bohatera i zdjęcia, film jest tak nakręcony, że to jest taki trochę one man stand. Pan jest bardzo przejęty, ciśnie, walczy i nie ustaje w dążeniach i wszystko byłoby fajnie, gdyby nie fakt, że nic tu się kupy nie trzyma: bo skoro jest nieprawdziwy, to relacje z ludźmi, z panią, na której mu zależało - tylko mu się wydawały? nikt tak naprawdę nie zaginął (Amanda?) i nie było żadnych śmierci nastolatków? po co potwór nagle materializuje się i włazi w niego rzygiem?? (o wiele fajniej byloby zostawic takie niezobrazowane niedomówienie, bo facet naprawde świetnie zagrał fakt, ze cos sie z nim wewnetrznie dzieje i genialne efekty dzwiekowe robią swoje); co ma oznaczac scenka zbiorowej napaści nastolatkow z obozu przy ognisku: wielbili go jako empty mana, czy to bylo spersonifikowanie potwora, ktory juz wtedy go posiąść? wszystko jest tak przeplątane ze robi się męczące i wyraźnie czuc pogubienie twórców filmu. monolog Amandy to jakiś bełkot bez logiki i spelnił odwrtną rolę: uważam, że bez tej scenki kiedy ona wszystko mu wyjaśnia, film jeszcze mialby szansę się obronić tajemnicą i pewnymi niedopowiedzeniami, a tak, widz został potraktowany jak debil, kiedy niestety jest mądrzejszy niż tworcy filmu.. :/

Mnie nie podobał się początek. Bo nie podoba mi się amerykański pomysł, że "złe" to przychodzi ze wschodu,zwłaszcza Empty Man. Z zachodu..-pełna zgoda. :-P ..Skoro "cywilizacja spełnia swoją rolę,gdy ginie" hehe
Jakieś nieścisłości...należą już do ,że się tak wyrażę"kultury gatunku" . To, że nie uwierzyliście w Empty Man..również ;-) .
Opowieść o sekcie tworzącej z myśli"ciało" trochę słaba po świetnych filmach sf ostatnich lat ,ale film broni się jedynie wiarygodnym aktorem, szmerami,szeptami,tajemnicą.. To zdecydowanie za mało dziś w tym gatunku.

Mnie wspomniane zwroty akcji może nie tyle odrzucają, co trochę męczą. Rozumiem, że to fajne zabiegi, raz na jakiś można coś obejrzeć/przeczytać, gdzie potem okazuje się, że "o kurde! tak naprawdę to wszystko działo się w umyśle bohatera!", ale ten schemat jest tak nadużywany i maglowany (teraz np. przez młodych polskich autorów grozy - co druga książka od nich to "tak naprawdę to przedśmiertna projekcja! tak naprawdę ten drugi nie istnieje tylko szuka sam siebie!" itd. itp.), że zaskoczeniem niedługo będzie, kiedy okaże się, że bohater żyje, wszystko dzieje się na jawie a spotkany przezeń człowiek na dworcu to żaden tam diabeł tylko zwykły obywatel :D