OK, facet zawsze musiał być odjechany, skoro pisał takie wspaniałe wersy, ale ten film jest... no nie wiem, czy to w ogóle można nazwać filmem. Jest Bob Dylan, który gra Renaldo, a Boba Dylana gra ktoś inny. Jest Clara, którą gra Sara, z którą wtedy muzyk był już chyba po rozwodzie. A Panią Dylan i Kobietę w Bieli grają chyba byłe poety. No trudno się połapać. O filmie tym Dylan opowiadał w "PLAYBOYU" i tam lawirował w odpowiedziach, nawet jak na swój styl aż za bardzo. Pewnie on sam nie wiedział, o co kaman. Trochę gadają, trochę gadają, potem kawałek autora (wszystkie zarejestrowane wykony sztos, dużo rocka, mniej country), potem znów gadają, gościnnie pojawia się Allen Ginsberg, potem ktoś inny gra, znów gadają, gdzieś w końcu w tej fabule, którą bardziej powinno się nazwać snami Dylana oddzielonymi utworami muzycznymi, pojawia się kluczowy moment – spotkanie Renaldo, Clary i Kobiety w Bieli. A potem jeszcze gadają, grają i koniec. 

Kocham Boba przede wszystkim jako poetę, lecz filmowcem to jest żadnym. Do obejrzenia jako ciekawostka dla jego największych fanów.