Krontekst "Finisz"

Tendencyjność do standaryzowania i regularyzowania jest dla każdego normalnego człowieka
naturalna w pełnym tego słowa zakresie. Ma to zasadnicze znaczenie na obszarze odbiorczym,
jako że wpływa na jego podejście i określa zależność jego opinii na temat danego utworu.

Wyrażając się nieco prościej - w czym nie jestem szczególnie dobry - naturalna skłonność do
uznawania rutyny za normę i normy za rutynę sprawia, że śledząc bieg wydarzeń, czy to na
ekranie, czy na żywo, można przewidzieć sytuacje i wystosować pewne oczekiwania.

Związek tego schematu z filmami bazuje na relacji z utworem rozpatrywanym jako zespolenie
wstępu, rozwinięcia i zakończenia (krócej będzie intro, core & end). Osobiście uważam, że
największe znaczenie z tych trzech ma end.

Sądzę, że end zawdzięcza to posiadaniu większego potencjału afektu, dzięki czemu ma wpływ
większy niż intro, czy core. Zadaniem tych jest jedynie utrzymanie odbiorcy w pożądanym
nastroju, aby dotrwał do kluczowego momentu utworu.

End natomiast ma szersze pole działania, bo nie dość, że popierają go dane przekazane w
fazie
core, może występować zarówno jako produkt (zakończenie zamknięte) jak i substrat (tu się
kłania rzadziej spotykane, ale bardziej ekscytujące zakończenie otwarte).

Co więcej, kluczowość end implikuje jego status jako akcentu, podsumowania, czegoś, co ma
za zadanie streścić podejście samego autora dzieła. Wskutek tego może ono zreeksponować
kiepski film (jeśli jest dobre) albo spartaczyć dobry film (jeśli jest kiepskie).

I wreszcie, end nie jest monotypem nawet jako część: śledząc tekst użytkownika freezermich
odnośnie szokujących zakończeń, poddałem analizie jego przykłady i doszedłem do wniosku,
że mogę wyznaczyć co najmniej dwa główne typy end - i nie omieszkałem tego uczynić.

Pierwszy to instant end - szybki chwyt, mający przyciągnąć uwagę widza przez zaskoczenie,
czasem odwołanie się do danych z core lub intro, ale nigdy poprzez tworzenie retrospekcji
z linią tropu. Typowy dla lekkiego kina rozrywkowego i sensacyjnego.

Drugi to explain end - ma charakter bardziej dogłębny, a jego zadaniem jest zachwycić i
zainspirować co bardziej wnikliwych widzów. Ten rodzaj może określać jako zakończenie
nawet ¼ filmu i spotyka się go głównie w kacefesachk oraz kryminałach.

Poruszam ten temat, gdyż posiadam zbyt mało przykładów, by ustalić współrzędne punktu
znaczącego granicę między core i end. Zaprawdę, powiadam wam, że nieprzypadkowo
mamy do czynienia z corend, zagadką przywodzącą na myśl głowotułów pajęczaków.

Nie znaczy to jednak, że zabieram się za to zagadnienie bez własnego zaplecza przykładów,
nic z tych rzeczy; poniżej podaję dwie listy filmów, których zakończenia mnie poruszyły,
oraz wybrane pozycje z proponowanego podziału na instant i explain.


instant explain

X-Men 3 Deja Vu (2006)
M:I:IV: Ghost Protocol Inside Man
Impostor Sherlock Holmes I
Sherlock Holmes II Now You See Me
Dark Knight Rises Revolver
Section 8 Mr. Nobody
Usual Suspects Ocean's 11
Prestige Illusionist
Source Code Shutter Island
Limitless Unknown
Sweeney Todd Stay
Total Recall (2012) Game
Devil's Advocate Se7en
Wanted Mindhunters
Friday the 13th Identity
Repo Men Matchstick Men
Nie jest to podział zupełny, gdyż istnieją filmy, które można dopasować zarówno do
rodzaju instant, jak i explain. Wszystko zależy bowiem od tego który moment filmu
uważamy za początek zakończenia - dlatego tak ważny jest punkt corend.

Przykładem takiego filmu jest Fight Club Davida Finchera, w którym widzę 2 opcje:
end instant - jeśli za zakończenie uznać migawkę z ptakiem lub end explain - jeśli za
początek end uznać moment ujawnienia prawdy o podpaleniu mieszkania.

Innym przykładem jest cykl Saw, którego pierwsza część posiada dwa zakończenia:
end instant - gdy ciało Johna Kramera okazuje się żywe, lub end explain, jeśli za
początek end uznać wejście muzyki i linię tropu, prowadzącą do łazienki.

Niełatwo o ustalenie dla tego zagadnienia jednego szablonu - problemy pojawiają się
już przy podziale end w obrębie danego rodzaju na typy: czasem instant może skłonić
do myślenia (Impostor) a explain do śmiechu (Ocean's 11).

Ze wszystkich wyżej wymienionych powodów zachęcam do zamieszczenia własnych
propozycji godnych uwagi zakończeń i ich typologii, a ponadto do analizy mojego
Krontekstu i komentowania jego zawartości.