Gdyby istniał filmowy odpowiednik pisania pod tezę, to ten film miałby tego mnóstwo. Mam przez to na myśli sytuacje, w których bohater zachowuje się dokładnie tak jak jest wygodnie scenarzyście, nawet jeśli nie ma to żadnego sensu, poza tym żeby się go pozbyć. Bohaterowie stoją jak słup soli w ciemnym pomieszczeniu, słysząc kroki i charkot za nimi. Co może pójść nie tak? Jeszcze dochodzą do tego sceny, gdzie nagle znikąd wybiega dwadzieścia zombiaków, jakby się wcześniej pochowały w ścianach czy na suficie. Charczą i hałasują tylko w pobliżu bohaterów, którzy mają przeżyć. W innym wypadku poruszają się bezszelestnie i wchodzą w tryb inkognito.  ;)

Scena mutacji psychicznego doktora w zombie-mutanta, który dla odmiany musiał mówić i myśleć jak normalny człowiek, żeby nawrzucać jeszcze raz bohaterowi i ugruntować tym swoją pozycję jako supervillain była już żałosna. 

Film był tak silnie promowany i reklamowany w HBO, że wpierw myślałem że jest to serial. Na szczęście jest to tylko film i zaoszczędziłem na czasie marnując go mniej. W sumie to przez przypadek obejrzałem u kogoś, bo sam nie zamierzałem.