Przyznam, że mnie też film bardziej przygnębił niż rozśmieszył, ale nasuwa mi się na myśl kilka fragmentów, na których pojawił się uśmiech: chociażby kiedy Bronisław, narzeczony Sabiny, zaczął się zwijać z bólu po podanej truciźnie dziewczyna grzecznie go przeprosiła, że to tak długo wszystko trwa, ale nie mogła znaleźć nic innego;)

Moim zdaniem to jest sztuka dla sztuki, a nie dla kina :)
Chcieli zrobić coś innego i im się udało.
Inne, nie zawsze znaczy dobre :)
P.S.
Widziałem gorsze gnioty, nie szukając daleko taka "Wojno polsko-ruska" - to była dopiero tandeta!