Zacznę od tego, że dużym plusem filmu jest problem z jego klasyfikacją. Film nieokreślony to film ciekawy z samego założenia. Można by oczywiście, za producentem, opisać go mianem czarnej komedii, ale też nie do końca. Przedstawiony w oszczędnej formie – prawie że komiksowej, czarno-biały obraz, zaskakuje swoją prostotą. Historia mało atrakcyjnej młodej kobiety, której matka, wraz z babką, na siłę szuka kawalera, wrzucona jest w powojenny świat lat 50-tych, gdzie prężnie rozwija się myśl socjalistyczna. Można powiedzieć stara, oklepana historyjka – jednak poprzez ciekawy zabieg czarno-bieli, umiejętne wykorzystanie zdjęć dokumentalnych (np. z warszawskich defilad , czy budowy pałacu kultury), a także posłużenie się absurdalną symboliką (kapitalna historia ze złotą jedno dolarówką) czyni ten film nie tylko ciekawym, ale i ambitnym. Świetnie odtworzono tamten okres, kiedy to kraj podnosił się po ciosach zadanych przez niemieckiego okupanta, a już otrzymywał uderzenia ze strony „polskiej” władzy. Zastraszenie społeczne, wdrażanie socjalistycznych haseł, permanentne pranie mózgu – wszystko w rewelacyjnej formie, na granicy tragedii i absurdu. Pierwszorzędne kreacje Buzek i Jandy, które są siłą motorniczą filmu, nieco gorzej moim zdaniem wypadł M. Dobrociński (nie pasował do charakteru tamtego okresu – ale to moje zdanie). Film nie jest przeznaczony dla masowego widza (i dobrze). W szkolnej ocenie: 4+