Problemem tego filmu jest to, że jest strasznie nierówny. Część scen jest w porządku,
reszta ( w większości niestety) wręcz żałosna, bo jakim innym słowem określić ludzi
skaczących z okien w siedzibie OCP, Robocopa latającego na jetpacku, czy scenę pościgu
za McDaggettem, podczas której to Murphy jedzie samochodem odartym z całej karoserii.
Ktoś zdecydował, że zamiast ciężkiego brutalnego filmu trzeba zrobić Robocopa dla dzieci,
w którym nie ma narkotyków, prostytucji, a cała przemoc jest pokazywana zza kadru. Co
stało się z OCP, które z korporacji trzymającej za jaja całe Detroit zamieniło się w jakąś
marną popłuczynę? Co stało się z Murphym, który z najdwardszego sukinkota zamienił się
w jakąś kruchą pipę?

Film ten ma jednak w sobie coś dobrego. Tym czymś jest niewątpliwie muzyka Basila
Poledourisa (świetna ścieżka dźwiękowa), który wrócił po absencji w dwójce.

Po tym filmie widać jak wiele zależy od reżysera. Dekker ma się do Verhoevena tak samo
jak Mostow do Camerona.