Doskonale rozumiem próby porównywania Dirty Dancing z Buntownikiem. Te filmy wiele dzieli, ale łączy je też kilka podobieństw. Oba dosyć mocno odbiegają od rzeczywistości. No chyba, że jesteś tancerzem sportowym, jak ja - moje życie praktycznie przypomina scenariusz z filmu Luhrmanna - dlatego też jestem wstanie stwierdzić, że Buntownik, pomimo tej całej orgii kolorów i groteski, jest bardziej realistyczny od DD.
W Dirty Dancing jesteśmy świadkami rozkwitu miłości Baby i Johnny’ego, totalnie różniących się od siebie osób z zupełnie innych światów. Ona przedstawiona jako bogata, niepewna, a taniec to dla niej czarna magia. On jest natomiast znacząco starszym, świadomym swojego ciała tancerzem. Sam Patrick Swayze w swojej biografii ,,The Time of my Life” przyznaje, co sądzi o kultowej relacji ,,I felt all along that Johnny should ultimately end up with Penny, as they were so much alike and a more realistic couple than Johnny and Baby...”.
Natomiast w Roztańczonym Buntowniku poznajemy młodego, jednak doświadczonego tancerza, którego życiowym celem jest wygrana Pan-Pacific Grand Prix Dancing Championship. Jego sposób tańca okazuje się odbiegać od norm przyjętych przez Federację Tańca Towarzyskiego. Przez taki występek traci partnerkę i szansę na potencjalną wygraną. Pomoc wtedy oferuje Fran, tajemnicze i niedoświadczone ,,brzydkie kaczątko”, które pod wpływem tańca przeistacza się w pięknego łabędzia. Pragnę tutaj dodać od siebie, że taniec towarzyski faktycznie dodaje pewności, uczy kultury i kształtuje elegancję. Przypadek Fran jest jak najbardziej rzeczywisty i obecny praktycznie u każdego początkującego tancerza. Dlatego też Buntownik przypadł mi bardziej do gustu niż Dirty Dancing, który również stanowi niezwykle, muzyczne widowisko; jednak osobiście nie kupuję w nim wątku romantycznego.