Bardzo specyficzny film. Nie należy wierzyć we wszystko, co się o nim pisze (np. film został zaklasyfikowany tu jako "komedia romantyczna", z czym się zgodzić nie mogę), tutaj oglądając trzeba wyłączyć potocznie rozumiany "dobry smak" a włączyć całą swoją wiedzę o filmach ogólnie. Oraz o baśniach, klasycznych legendach i opowieściach - tę o Kopciuszku i Brzydkim Kaczątku przede wszystkim. Ten film jest groteską, z komiksowymi wręcz postaciami, scenografią i kostiumami, ale tak cudownie skonstruowaną groteską, że na sam koniec pozostajemy wzruszeni i poruszeni (ja płaczę zawsze na finałowej piosence, ten obraz jest w tym niezawodny). Jak to nauczają wyznawcy campu? "To, że się z czegoś śmiejemy nie znaczy, że to wyśmiewamy".
Wszystko jest tu takie bardzo umowne, postaci są czarne albo białe, źli ludzie wyglądają koszmarnie kiczowato, dobra nieśmiała dziewczyna nosi okulary i zgrzebne ciuchy, a pod wpływem tańca (i miłości, rzecz jasna!) okulary zdejmuje, przemienia się w pewną siebie i uroczą kobietę, dobre charaktery wierzą w ideały i wolność a złe myślą tylko o nagrodach i zaszczytach - i tak dalej i tak dalej. Nieco przerażający światek tancerzy towarzyskich idealnie nadał się jako tło tej historii, a taniec jako taki idealnie nadaje się do mówienia o wolności.
Mądry wniosek po seansie - jeśli życie jest jak taniec, nie chodzi o to, by wygrywać konkursy tańca. Chodzi tylko o to, by tańczyć.