Opinie znajomych, świetne recenzje skłoniły mnie do sięgnięcia po Salę samobójców. Szczerze mówiąc zawiodłem się. W ogóle nie wiem jak sklasyfikować ten film, pierwsze, co mi przychodzi do głowy to historia człowieka, który popadł w chorobę psychiczną i jego otoczenia. Z drugiej jednak strony główny bohater jest zbyt słabo sportretowany, żeby tak to dzieło nazwać, brakuje ukazania jego toku myślenia, są jedyne same krzyki, wybuchy emocji. Nie ma konkretnej osoby na której film się skupia.
Realizm jest kiepski, chociaż autorzy świetnie to maskują za pomocą trików — głównie grają na emocjach widza. Dominik mógłby zostać z powodzeniem ubezwłasnowolniony.
Dobija mnie także słabość i głupota głównego bohatera, w zatomizowanych społecznościach szkół prywatnych po trzech latach edukacji powinien nabyć sporą odporność psychiczną.
Widać też niezdecydowanie twórców w pewnych miejscach: na początku e-przyjaciółka radziła mu, żeby to jego bali się w szkole, a potem proponuje mu siedzenie przed kompem. Dominik jest homoseksualistą, a na końcu całuje się (w swojej głowie) z Sylwią.

Żeby nie mówić o samych złych rzeczach, dobre było zakończenie. Nałykał się tabletek (chociaż miał je wyrzucić, ale powiedzmy, że był chory na umyśle i miał huśtawkę emocjonalną) jak się załadowały to jakby odżył, do tego dramatyczny apel "chcę do rodziców" jak stężenie leku przekroczyło dawkę śmiertelną. Mocy dodaje fakt, że jego ostatnie tchnienie zostało nagrane komórką. Ale jak zaczął żałować zażycia garści tabletek to mógł przecież zadzwonić na pogotowie i by mu żołądek wypłukali.