Znienacka zaskakująco napiszę, że - o dziwo - film mnie zaskoczył. Spodziewałem się
słabego dramatu pełnego angst, a dostałem awangardowy thriller romantyczny. Znaczy, i
tak śmiałem się z filmu w trakcie seansu prawie cały czas, choć zazwyczaj w miejscach
przez reżysera do tego stworzonych - takich jak banalne frazesy służące za czatową
rozmowę (krwawiąc cicho żyję, żyję cicho krwawiąc), podczas flirtu w klasie, śmiałem się z
Dominika jako rozpuszczonego bachora, z manii prześladowczej ojca, z
wyeksploatowanego związku rodziców, z psychologów, ze sceny otaczającej pierwszą próbę
samobójczą, etc. etc. - ale pomimo rozbawienia i łez śmiechu cieknących z mych oczu,
doceniłem sektopodobne zamknięte towarzystwo wzajemnej adoracji i klatkę użalania się,
w której Sylwia et consortes starannie uwięziła Dominika. Doceniłem dialogi, doceniłem
krzyki. Doceniłem zaskoczenie, które sprawił mi reżyser, a sceny z klubu, wieńczące film
zapadną mi w pamięć prawdopodobnie jako bardzo dobry przykład samobójstwa w klubie
po przedawkowaniu psychotropów - i jeżeli gdzieś jeszcze znajdę taką scenę, będę ją
porównywał z tą. I głównie za tę bardzo przekonującą scenę oceniam film aż na 8 (choć
przyznaję, trochę na wyrost - zbyt wiele scen animowanych w filmie jak na mój gust).