To przykre, ale jakkolwiek to nie zabrzmi, uważam, że homoseksualiści sami sobie są winni. Proszę na mnie nie nie najeżdżać, bo sama w pewnym sensie taka jestem :)
Chodzi mi o to, że ludzie homoseksualni nie akceptują siebie w 100%. Wstydzą się tego, udają, że w cale tacy nie są. Spójrzmy prawdzie w oczy. Homoseksualistów mamy mnóstwo. Gdyby każdy wyszedł z ukrycia i odważnie przyznał się do tego kim jest, ludzie mogliby ich traktować inaczej. Podczas kiedy oni się siebie wstydzą ludzie uważają, że skoro to jest powód do wstydu mogą bezkarnie ich poniżać. Co więcej, osoby innej orientacji nie traktują siebie jak człowieka. Tak jak w tym filmie. Dominik sam chciał się uporać z sytuacją, ale od czego jest policja, nauczyciele, psychologowie? Dlaczego nie zwrócił się do nich o pomoc?
Ja jestem biseksualna. Odważnie się do tego przyznaję przed każdym i nigdy nie miałam przykrości. Może nie wyczuwają we mnie strachu i obawy i to zniechęca ich do docinek? Po pierwsze trzeba szanować samego siebie.

W dużej mierze zgadzam się z Tobą, moim zdaniem każdy gej czy lesbijka powinni siebie akceptować, wtedy łatwiej by im było o tym mówić, homoseksualizm to NIE CHOROBA czy dewiacja. Jednak bardzo młodzi ludzie, tak jak mój niespełna 15 letni brat, żyjąc w społeczeństwie od początku nieakceptującym homoseksualistów bał się ujawnić choć próbował. Zwierzył się najlepszemu przyjacielowi, którego znał wiele lat i traktował jak brata, był ciekawy czy on też dojrzewając czuje pociąg do kolegów rówieśników. A ten wraz z kolegami wykorzystał go jako obiekt do kpin i poniżeń doprowadzając do jego samobójczej śmierci. Wydaje mi się że problem tkwi w bardzo odległej przeszłości, kiedy to że tak powiem homoseksualiści "pojawili się", gdyby od samego początku geje i lesbijki nie żyli w ukryciu, społeczeństwa większości krajów inaczej podchodziłby teraz do sprawy a problemu nietolerancji by nie było. Myślę, że upłynie bardzo długi okres czasu zanim ludzie przestanie traktować homoseksualistów jako podludzi. Choć teraz, coraz więcej osób się ujawnia i myślę że wszystko zmierza ku dobremu.

Masz rację. Jestem naprawdę ciekawa kiedy uznano homoseksualizm za chorobę, bo homoseksualizm był obecny od samego początku. Powód jego istnienia jest znany, ale z pewnością jest niezbędny, skoro jego poziom wynosi pięć plus, minus procent niezależnie od ewolucji i gatunku. Fakt, że jest on obecny nawet wśród gadów i ptaków powinien dać innym do myślenia. Ale weźmy pod uwagę ludzi ciemnoskórych. Dla ludzi białych, tak jak to, że niebo jest niebieskie, a ogień gorący, czymś oczywistym było, ze ciemnoskórzy są mniej inteligentni od białych. Uważano, że mają mniejszy mózg. Jak widać wiele się zmieniło. Myślę, że tak samo będzie w przypadku ludzi o odmiennej orientacji. Może być tylko lepiej :)

niestety Polska nie jest tolerancyjnym krajem. może kiedyś się to zmieni. nic dziwnego, że homoseksualiści boją się ujawnić, a kiedy już to zrobią to... wiadomo jak się to kończy.

dziwnie odebrałeś ten film. nie skupiałabym się tutaj akurat na homoseksualizmie - w miejsce zdarzenia na judo możnaby bez straty dla filmu podłożyć inną scenkę, która słabą psych. osobę wpędziłaby "do sali samobójców".

No ale przecież film był właśnie o homoseksualizmie(i nie tylko) dlatego pojawiła się scena z judo a nie żadna inna, takie było założenie, poruszenie tematu homoseksualizmu, braku akceptacji i tolerancji ze strony innych oraz o zaniedbywaniu dzieci przez rodziców.

przepraszam, ale się nie zgodzę. film jest uniwersalny, jest pewnego rodzaju przypowieścią, traktuje o masie rzeczy jak samotność, brak akceptacji, uzależnieniu, demonach w nas tkwiących etc etc. homeseksualna scenka jest pretekstem czy też czynnikiem aktywującym ... jestem przekonana, że mógłby to być motyw zupełnie inny bez żadnej szkody dla filmu i przede wszystkim zmiany sensu filmu. szczególnie, że nie jestem przekonana, że chłopak był rzeczywiście gejem, ale to na marginesie. a stricte o homoseksualizmie to jest np. brokeback mountain.

tu ja się nie zgodzę. to że Dominik ma problem z określeniem orientacji seksualnej bardzo odpowiada tematowi filmu, ktory nazwałabym w dużym skrócie niemożnością odnalezienia tożsamości, czy nawet kulturowym zanikiem potrzeby tożsamości - Dominik , mówiąc językiem tego filmu, NIE MA SWOJEGO AVATARA. Według mnie szuka miłości bardzo podobnie jak się szuka tożsamości - Dominik to kameleon - kiedy wszyscy się cieszą, że całował się z Aleksem - zaczyna coś do Aleksa czuć i zostaje to wykorzystane przeciw niemu, kiedy dostaje nieokiełznaną i bezgraniczną uwagę od Sylwii, jest w stanie stać się samobójcą, Niekoniecznie jest jednak gejem i niekoniecznie jest samobójcą. Po prostu nie wie kim być, nie wie czy bycie kimś w ogóle zależy od niego, miota się z braku siebie, wpada w rózne awatary, przebiera się, maluje - jest enigmą. Seksualna tożsamość, która również uległa tak jakby rozpadowi wręcz, rozmyciu - jest tu baaaaardzo ważna i znacząca. Z tego względu mniej może ważny jest sam w sobie homoseksualizm ile po prostu poszukiwanie swojej seksualności, bolesne próby.

zgadzam się, jak najbardziej! w tym kontekście homoseksualizm pasuje, ale nie stanowi on głównego problemu, nie jest sednem filmu!

tak na dobrą sprawę to CO jest sednem filmu?

A mi tak przyszło do głowy, że ten Komasa to taki polski Aronofsky ;) Film byłby genialny gdyby pokazano w nim bohatera "od środka", a tak to był przedstawiony bardzo powierzchownie. Mamy świadomość jego problemów i widzimy jego załamanie, ale mamy to tak lekko w nosie i nas to specjalnie nie rusza, bo aktor, grający główną postać nie stara się wejść w widza. Takie są przynajmniej moje odczucia. Jak na polską produkcję to wyszło świetnie- takie 7,5/10, ale daję 8.

coś w tym jest

dokładnie, ci ludzie nie akceptują sami siebie w stu procentach. ja na przykład nie mam zamiaru siedzieć komuś pod łóżkiem i sprawdzać, czy 'robi to' z osobą tej samej płci czy przeciwnej. ponadto powiem, że samo takie 'chamskie', narzucające się manifestowanie swoich poglądów/wyznania/orientacji jak wszelkiego rodzaju parady - w tym przypadku równości - to nic innego jak uzewnętrznianie swojej słabości, kompleksów. gdyby tacy ludzie byli w pełni pogodzeni - i szczęśliwi- sami ze sobą, z tym, kim są także otoczenie by to szanowało.