Film z jednej strony bardzo dobrze zrealizowany, utrzymany w ciekawej konwencji z bardzo dobrą grą aktorską, jest w polskich realiach niecodzienną, świeżą odmianą. W dużej mierze pochlebne recenzje przekonały mnie, żeby się wybrać. Do filmu byłem raczej sceptycznie nastawiony, niesłusznie. Napisać że porwał mnie od pierwszej chwili to duża przesada, ale szczerze - oglądało się to całkiem przyjemnie. Do czasu. (Dalej mogą pojawić się spojlery). W momencie, w którym Dominik zamyka się w pokoju film stał się nieznośnie nudny. Koncepcja ukazywania świata awatarów, która początkowo wydała mi się bardzo fajnym pomysłem, z czasem zaczęła mierzić. Dało się odnieść wrażenie, że postaci przestały się rozwijać i ma się do czynienia ze swoistym "z kamerą wśród... awatarów".
Bez wątpienia zamiarem autorów było stworzenie filmu realistycznego i ten efekt osiągnęli perfekcyjnie. Szumiące głośniki, naturalne dialogi...
Wysoka ocena filmu nie jest dla mnie żadnym zaskoczeniem. Mimo to trudno mi go było ocenić, ze względu na dłużące się sceny z awatarami i ogromny przestój w akcji, od momentu zamknięcia się w pokoju do finału. Jedynie sceny z rodzicami trzymały mnie w pionie. Wspominałem, że zagrali naprawdę dobrze?
Jeśli miałbym ocenić realizm to film miałby 10/10, chociażby za Sylwię ryczącą pośrodku miejskiego trawnika i odgłos szumiącego mikrofonu (jak to wkurza na sali kinowej).
Niestety ja liczyłem na dobrą rozrywkę, której nie zapewniły mi dłużące się ze sceny ze śmigającymi awatarami, czy realistyczne, ale niekinowe dialogi między Dominikiem i Sylwią.
Ktoś jeszcze ma podobne mieszane odczucia?