Alienacja od ludzi innych niż poznanych w sieci, zatracanie sie w internecie to nie jest ani nowe zjawisko, ani wcześniej niepokazywane. Ot w Japonii jest to całkiem popularna przypadłość.

Fabuła jest jak najbardziej na czasie, jeśli ktokolwiek zdaje sobie sprawę z zagrożenia.
Dominik jest metaforą na dwóch płaszczyznach - indywidualnej i ogólnej. Ta pierwsza może przedstawiać go właśnie
jako dzieciaka emo, któremu się poprzewracało w tyłku, ma kasiastych rodziców i nie wie co ze sobą zrobić, żeby jeszcze bardziej wzbudzić zainteresowanie wśród innych, nie tylko rówieśników. Równie dobrze mógłby to być metal, dres, techno-boy, tapeta - jak zwał tak zwał. Jest jedynie symbolem popkultury, więc jeśli ktoś pisze komentarz pt. "tandetny film o problemach emo", to niech lepiej skieruje z powrotem swój wzrok do arcyśmiesznej serii "American Pie". Tego samego tyczy się "dylemat orientacji". To nie był jego prawdziwy problem a pokazanie, że na dzień dzisiejszy pseudo-gejostwo jest modne, i niech nikt nie mówi, że to nie prawda. Ta druga natomiast, to płaszczyzna dzisiejszej społeczności młodzieży, która żyje w epoce informacji i nie potrafi jej wykorzystać. Laptopy, komórki, aparaty, filmiki w internecie - każdy w sieci jest mądry, a jak przychodzi do prawdziwej konfrontacji międzyludzkiej to chowa głowę w piasek.
Co miał film poruszać? Cóż, wymieniłeś wszystko, oprócz jednego, mam wrażenie, że najważniejszego elementu - uzależnienia. Uzależnienia się od internetu. Liźnięte? Owszem, bo wszystko w kumulacji sprowadziło go do śmierci samobójczej. Każdy racjonalny człowiek powie, że to GŁUPOTA, że to BEZ SENSU i ma w tym momencie całkowitą rację. Tylko, że będąc już dorosłym i dojrzałym człowiekiem, mamy problemy innego pokroju (nazwijmy to problemami poważnymi), dlatego problemy-nie-problemy nastolatków wydają nam się błahe, niedorzeczne, bez racji bytu. Myślę, że poruszanie kwestii pozycji rodziców nie wymaga specjalnych wyjaśnień. Goniący za karierą dają dziecku wszystko, oprócz swojego czasu, zainteresowania dla syna.
Pojęcie "czas" pojawia się wielokrotnie w filmie, szczególnie w momencie, kiedy chcą wyciągnąć Dominika z bagna, ale porada pierwszego psychologa jakoś im nie leży. Zależy im na CZASIE. W końcu matura, kariera.
Wybierałam się na seans już od pierwszego zwiastuna, ale dopiero wczoraj zawitałam do kina. I co? Zastałam tam kilka małych paczek młodzieży, które z piwem, colą i popcornem siedziała ze mną na tej samej sali, na tym samym filmie i śmiała się, bawiła w najlepsze. Z czego? Nie mam zielonego pojęcia.
Czułam się zdruzgotana i zażenowała, bo nie znalazłam w tym filmie nawet jednej sceny, która by mnie bawiła.
Nie uważam, żeby film robiono na miano hitu. Krótki czas po premierze a kina niemalże puste. Problemy ze zrozumieniem filmu? Za mało akcji? Bezsens? Szajs?
Chcę jeszcze zaznaczyć, że "mądry film", to pojęcie względne, tak samo jak "piękno". Jednemu się podoba, drugiemu nie. Jeden zrozumie, a drugi nie ma pojęcia o co w nim chodziło i przy następnym seansie wróci do billboardowej rzeczywistości.