Popieram film świetny,u mnie też się śmiali (w tym ja) ale to tylko dlatego że było parę śmiesznych scen.

Dla mnie film jest dobry, ale nic poza to. Wyróżnia się spośród masy współczesnych rodzimych produkcji i pokazuje, że jest możliwe zrobienie, w naszych polskich warunkach, nowoczesnego - w pełni tego słowa znaczeniu - kina . Jednocześnie film nie pokazał niczego nowego, tak w kwestii merytorycznej, jak i technicznej i herezją jest mianowanie go arcydziełem. Ode mnie 7/10.

Ja bym tutaj nie przesadzał. Prawda film bardzo dobry ale nie najlepszy były lepsze .

Ja byłam na "Sali Samobójców' wczoraj w Złotych Tarasach i do teraz, przez cały czas ten film krąży mi po głowie. Jeszcze chyba nigdy tak nie miałam, że po wyjściu z sali rozważałam wszystkie możliwości 'a co by było gdyby...' i jeszcze nigdy aż tak nie wgłębiałam się emocjonalnie. I może miałam ten swego rodzaju komfort, że u mnie ludzie potrafili się zachowac i jedyną reakcją jaką zauważyłam było tylko stwierdzenie, już po filmie, jakiegoś chłopaka siedzącego obok mnie: "No nie wierzę. Zajebisty film.", ale jednak uważam, że teraz najlepiej byłoby usiąsc wygodnie w domu przed ekranem telewizora i po raz drugi, tym razem na spokojnie, obejrzec 'Salę Samobójców' mogąc przeanalizowac to wszystko jeszcze raz, po kolei, wczuc się w fabułę, uczucia Dominika, jego rodziców i chociaż spróbowac to zrozumiec choc nie wiem czy byłoby to w pełni możliwe.
Co do Kuby Gierszała.. Zakochałam się w jego Kaziku z WCK, a Dominikiem mnie zafascynował. Naprawdę dobrze zapowiadający się młody aktor i myślę, że jeśli nie ulegnie obecnej modzie na badziewne komedie romantycznei inne gnioty i nie zacznie w nich grac to będą z niego ludzie :)

Ten film i Złote Tarasy - ta sama wiocha w formie i treści. Idealne zestawienie.... :D

Widzę, że wiele osób irytowały osoby śmiejące się. Jak to dobrze, że zaśmiałem się tylko raz kiedy film zdążył wznieść się na wyżyny absurdu. Chociaż muszę przyznać że tak jak cały film to dla mnie tandeta to ostatnia scena była naprawdę dobra, po tym całym gloryfikowaniu bólu i śmierci widzimy jak główny bohater umiera praktycznie kwicząc i desperacko próbując się trzymać życia - fajna sprawa.

Kłaniają się podstawy psychologii - ja bym się w tym wypadku nie doszukiwał uchybień.

Spoko, spoko, jak będziesz kiedyś w Warszawie to przywieź mi pierniczki.

A z jakiej racji? Takie same kupisz w Warszawie, a nazwanie umierania "fajna sprawą" jest jak jechanie do Torunia po pierniki właśnie;)

Fajną sprawą nazwałem zweryfikowanie na końcu filmu wcześniejszych poglądów Sali Samobójców (tzn. oglądanie snuffów i tworzenia w swojej wyobraźni obrazu spokojnej bezbolesnej śmierci) z ostatnią sceną, czyli krzykiem rozpaczy i obrazem dość żałosnego końca życia głównego bohatera.
Czy teraz wydaję Ci się mniej psychiczny czy muszę jeszcze odłożyć tasak z którym właśnie stoję za Tobą?

To już lepiej odłóż ten wyimaginowany tasak i zabierz się za te pierniki - bo za chwilę sam je rozparceluje z tego papierowego domku i ostentacyjnie zeżrę na twoich oczach.

Mi się rozchodzi o to, że nie mamy pewności, iż główny bohater faktycznie chciał się umrzeć. Pragnienie aktu samobójstwa, a pragnienie śmierci (nie istnienia), to, paradoksalnie, dwie różne rzeczy - w tym kontekście wspomniałem o psychologii. Ale dajmy temu spokój, to zbyt skomplikowane - jak dla mnie prostego chłopa, rzecz jasna.

No i widzisz, zaczytałeś się w te moje wywody, a tym czasem, zupełnie niepostrzeżenie, zeżarłem ci pierniki.... Życie, to sztuka wyboru.