GREEN ROOM. Nazwisko Jeremy’ego Saulniera możecie kojarzyć z zeszłorocznego „Blue ruin”. W nowym filmie opowiada o punkowej kapeli, która w poszukiwaniu jakichkolwiek płatnych występów trafia do mordowni obleganej przez neonazistów i kryminalistów wytwarzających heroinę w podziemiach klubu. Nie trzeba długo czekać na to, żeby sprawy przybrały zły obrót. Jeden z muzyków przypadkiem trafia na jeszcze nieostygłe zwłoki z nożem wbitym w głowę, po krótkiej przepychance zespół barykaduje się w przebieralni (tytułowym green roomie), naziści dzwonią po swojego szefa, granego przez Patricka Stewarta i rozpoczyna się gra o przetrwanie.

Saulnier ponownie przygląda się zachowaniu przeciętnych ludzi w nieprzeciętnych sytuacjach. Każdy, kto oglądał jego poprzedni film, zapewne doskonale pamięta, jak bardzo nieporadnie główny bohater podchodził do zemsty na mordercy ojca oraz późniejszego starcia z jego rodziną. Tutaj jest podobnie. Gdy pionki zostają już rozstawione na planszy, przyzwyczajeni gatunkowymi schematami, spodziewamy się ogólnego rozwoju wypadków. Opanowany meth lord (Stewart stylizowany wizualnie na Waltera White’a z „Breaking bad”) zapewne użyje sprytnego podstępu, żeby wywabić bohaterów z kryjówki, muzycy natomiast odkryją, że przyparci do muru potrafią przebudzić w sobie duszę wojownika. I rzeczywiście, poniekąd tak właśnie jest, ale obie strony są urzekająco niezgrabne w swoich działaniach.

Jest to dość odświeżające, gdy postacie filmowe nie sprawiają wrażenia geniuszy zdolnych do planowania wszystkiego „na gorąco”, przewidując przy tym z wyprzedzeniem każde zachowanie przeciwnika. W świecie Saulniera w ułamku sekundy można skończyć z wielką dziurą w głowie, bo akurat ktoś wszedł do pomieszczenia z shotgunem, albo z gardłem przegryzionym przez pitbulla. Tutaj śmierć jest nagła i zazwyczaj krwawa, a na widowni towarzyszy jej odgłos powietrza wypuszczonego z ust oraz syczących z obrzydzenia kobiet.

Reżyser bawi się oczekiwaniami widza, bohaterów traktuje bezlitośnie, a gatunkowo płynnie przechodzi od thrillera do kina survivalowego z elementami slashera. Nie unika przy tym scen humorystycznych, spuszczając nieco powietrza z historii pełnej nerwowego napięcia i dosadnej przemocy.

Więcej recenzji oraz innych wrażeń z tegorocznego Cannes:
https://m.facebook.com/profile.php?id=548513951865584