Film niczym nie zachwyca. Przypomina mi te pseudo psychologiczne filmy z lat 90, z jeszcze gorszą fabułą, o ile w ogóle można tu mówić o jakiejś fabule. Przyciągnęły mnie pozytywne opinie i teraz główkuję nad tym, co mogło je spowodować, bo niestety dawno czegoś tak bezbarwnego nie oglądałam. Główny bohater zmienia się o 180 stopni w zaledwie chwilę spędzoną z rodzinom "przyjaciela", a przynajmniej my taką zmianę widzimy od pokazania go w pierwszej scenie. Jest to miszmasz tych wszystkich nieudanych scen z klasyków, przy których coś przewraca się w brzuchu. Nie jest prostym odnaleźć się i zrozumieć co właściwie wydarzyło się na ekranie, a jedynie patologia jest jakoś wyraźnie pokazywana. Większość scen jest jakby wyciągnięta z bębna pralki - pomięta i bezsensowna. Postacie nie mają drugiego dna, są płytkie, nudne, męczące. Film NICZYM nie odróżnia się od pierwszego lepszego amerykańskiego filmu o rubasznych, odkrywających seksualność nastolatkach, nabuzowanych hormonami, bez mózgów, podatnych na działanie tych odrealnionych bogaczy. Nie polecam zadręczania się tym smutnym, bezsensownym badziewiem.