Rzeczywiście postać ojca odgrywa w filmie duże, a nawet myślę, że kluczowe znaczenie. Dowiadując się prawdy o swojej prostytuującej się córce zaczyna ją obserwować, zawsze dyskretnie trzymając się na uboczu niczym duch, jednak nie podejmuje żadnych konkretnych działań, aby zapobiec jej kolejnym spotkaniom z klientami, których z kolei nie waha się odpowiednio potraktować.

Podobny motyw występuje w ‘Wiośnie, lato..’, w którym mnich bacznie przypatruje się poczynaniom swojego podopiecznego, jednak mimo że może go upomnieć, zwrócić uwagę, a nawet go ukarać, jednak tego nie czyni i nie ustrzega go przed popełnieniem licznych błędów.

Myślę, że ma to swoje uzasadnienie, które choć wydaje się niewłaściwe i okrutne, to jednak patrząc na nie z innego punktu widzenia okazuje się, że jest w takim postępowaniu trochę racji. W ten sposób bowiem bohaterowie uczą wolności wyboru własnej drogi i podejmowania decyzji, ale jednocześnie ponoszenia związanych z nimi konsekwencji, które nierzadko są przykre i bolesne. Ale właśnie ten sposób popełniając błędy, człowiek się na nich uczy, aż w końcu sam zaczyna rozumieć, że postąpił źle, jednak do tego musi dojść sam. Widać to zwłaszcza w scenie, gdy ojciec zostawia córkę w ‘Samarii’, a w ‘Wiośnie…’, gdy po wielu latach powraca młody mnich, bogatszy o nowe, zarówno te dobre jak i złe doświadczenia.

Dopiero w ‘Bin-Jip’, Tae-Suk odważnie decyduje się na konkretne działanie, wyswabadzając upokarzaną kobietę. Jednak w tym wypadku jego bezpośrednia pomoc była wręcz konieczna, aby ustrzec Sun-hwa przed zagrażającemu jej mężowi.

Logika Kim Ki-duka w dziedzinie nieingerencji budzi moje zastrzeżenia i wątpię, aby wynikały one jedynie z nieznajomości reguł obowiązujących w buddyzmie.
Tym bardziej, gdy wiadomo, że Kim Ki-duk nie jest akurat wyznania buddyjskiego i ze jego rozwiazania filmowe sa ugruntowane w jego fantazji a nie w tradycji buddyjskiej.

W Wiosnie najpierw stary pustelnik (bo trudno mi go nazywac mnichem) nie robi nic, aby ucznia ustrzec, czyli posrednio przyczynia sie do zabojstwo, potem uniemozliwia uczniowi popelnienie samobojstwa, czyli jednak w koncu ingeruje, zeby nastepnie samemu dokladnie tego samego dokonac, co zamierzal uczen. Jemu wolno, bo wyzbyl sie wszelkich uzaleznien, ale mnie wydaje sie to mocno naciagane.

Jakaś racja jest w tym niewatpliwie, ale trudno mi zaakceptowac tę kim-ki-duczą filozofię życia w pełni.
Na pewno mamy ograniczony wpływ na życie drugiego człowieka, co nie znaczy jednak, ze nie jest naszym obowiązkiem napominac, nawet jesli nie zostanie sie wysluchanym. I tego elementu brakuje mi najbardziej, ta nieznosna biernosc. Z drugiej strony, jak w Samarytance wlasnie, aczkolwiek Samarytanka bardziej trafia do mojej wrazliwosci, dopuszczanie sie az zbrodni. Troche mi to przypomnialo film Monster ;)
Bardzo proszę, jest w tym jakis sposob, smierc ostatniego lovelasa corki wstrzasa nia rzeczywiscie nalezycie, tylko po co narażać aż na taką cenę...
To samo w Wiosnie, dlaczego dopuszczac az do morderstwa, po co to cale spustoszenie, tak jakby w swiecie Kim ki-duka niemozliwe bylo dochodzenie do prawdy w sposob bardziej pokojowy. A przecioez wiemy, ze jest to mozliwe. Zastanawiam sie, co sam Kim Ki-duk musial przezyc, ze tworzy akurat takie obrazy, ale jak widac, sam doznaje oczyszczenia, moze jeszcze przyjdzie czas na istne katharsis ;)

Powtarza sie u Kim Ki-duka motyw wiezienia (bad guy, samaritan girl, bin jip), jako miejsce odkupienia, dochodzenia prawdy, rozwoju duchowego.

W tych przesladowaniach natomiast w samarytance, ktorym poddawani sa partnerzy na jeden raz, podobalo mi sie to wystopniowanie rosnacej determinacji ojca: poprzez obrażanie, zastraszanie, zapedzanie w slepy zaułek, co dziewczyny jeszcze ni dosiega, ni trapi, az po skatowanie, a zaraz potem sonata z pierwsza sceną z przyrzadzaniem sushi, roznice klimatyczne na miare Parka ;)