Życie we dwoje, to najtrudniejsza sztuka nieustannej akceptacji odmienności partnera, który mimo wielu podobieństw (lub przeciwieństw!) nigdy nie będzie dokładnie taki, jakim byśmy chcieli aby był. Tym bardziej, że są chwile albo dni, w których czasem sami z sobą nie możemy wytrzymać a co dopiero wymagać absolutnej harmonii od kogoś innego. W niezliczonych lasach jakie pokrywają naszą piękną planetę nie ma dwóch identycznych liści... i to jest piękne!!!
Samotność, to zwykle nasz własny egoistyczny wybór, za wyjątkiem sytuacji, w których los daje nam mniejsze możliwości zdobycia partnera - myślę tu o osobach niepełnosprawnych, którym zazdroszczę determinacji z jaką szukają i potrzebują bliskich im osób.
Natura ludzka jest jednak wredna i szybko zapomina z jakim trudem zdobyta została ta druga połowa, niszcząc powstały związek próbami "dostosowania" partnera do własnych potrzeb i wizji, miast doceniać w nim to wszystko, co jest JEGO!
Albo KOCHAMY albo mamy rację! - osobiście wybieram miłość, choć bywa, że błądzę.

P.S. Nie oglądałem tej komedii ale sam temat jest dla mnie tak interesujący, że postanowiłem dodać swój komentarz. Film ten postanowiłem obejrzeć, lecz wiem, że odbiorę go raczej jako dramat i klęskę zachowań ludzkich, niż zabawną komedię... ale nie mówmy "chop".