Tinto Brass w formie. Nadal kręci w właściwy sobie sposób i chodzi mu głównie o mnożenie scen seksu, ale umieją one zaskoczyć. Przede wszystkim pierwsza moja obserwacja: w końcu postaci nie dochodzą w kilka sekund. Dotąd to było u Włocha było normą, że musieliśmy wierzyć iż bohaterki są zadowolone góra półminutowego stosunku. Tutaj nie trwa to może jakoś długo, ale przez ten czas autor umiejętnie podgrzewa atmosferę. A chyba o to chodzi w tym gatunku.

Drugą zaletą jest Gabriel Garko. Rola pyszałkowatego nazisty jest świetna. Jego mimika, postawa, styl mówienia robią wrażenie. Kreacja takiego hitlerowca aż się prosi o wskrzeszenie w jakimś poważniejszym przedsięwzięciu.

W tle pobrzmiewa jeszcze Ennio Morricone, nie do końca chyba tutaj pasujący, ale jak zwykle na poziomie.

Te plusy składają się na całkiem dobry film. Oczywiście jak na Brassa, który nie ma ambicji bycia geniuszem. W moim odczuciu to gość z wielkim talentem, ale jeszcze większym libido, które każe mu kręcić damskie tyłki zamiast rozwijać historię. Dlatego wychodzą mu zadowalające erotyki, lecz pozostawiają niedosyt, bo mamy świadomość, iż można było z nich zrobić coś "poważniejszego".