Jest tu trochę dobrej, zagadkowej fabuły. Jest tu trochę klimatu: lubuję się w ciemnych barwach, brudnych uliczkach i ubraniach z XIX wieku, więc byłem zadowolony. Jest tu trochę akcji: mordobicie, strzelanie, efektowne sceny. Jest tu trochę Guya Ritchiego: m.in. charakterystyczny, szybki montaż pojedyńczych scen, znanych np. z Rock'N'Rolla (choćby mistrzowski, 5sekundowy seks). Jest tu trochę dobrze zagranych oraz dobrze napisanych postaci (Dr Watson). Trochę dobrego filmu?

Za mało. Logika fabuły wielokrotnie jest naginana. Klimat, choć technicznie wyrafinowany, to w praktyce w ogóle go nie poczułem w dalszej części filmu. To równie dobrze mogła być zachmurzona Hiszpania czy jakaś Etiopia. Sceny mordobicia chybione, ze względu na pomysł ich powtarzania, za drugim razem bez komentarza. A inne sceny akcji opierają się głównie na pokrętnym wykorzystaniu otoczenia, co nie wygląda specjalnie efektywnie. A Guy bez fucków w dialogach to jednak nie ten sam Guy. Jego humor w dystyngowanym nastroju bawi średnio, choć z przebłyskami („tak oto rozwiązała się odwieczna tajemnica, jak zostałeś inspektorem”). W ogóle scenariusz lśni tylko i wyłącznie pod względem postaci Watsona. Cała reszta ledwo trzyma poziom: dialogi są przeciętne (nie ma za co chwalić, ale żeby je zrugać też nie ma podstaw), postaci napisane bez pomysłu (wyjątki: Holmes, Watson, od biedy Lord Blackwood i Profesor; cała reszta to papier: Scotland Yard, Irene Adler, parlament, Tajne bractwo, żona Watsona...).
Podsumowując, jest tu mało elementów, na których patrzenie przynosi satysfakcję.


5/10