Na powrót Godzilli trzeba nam było czekać 12 długich lat. Potwór, który pierwotnie siał grozę wyewoluował w kolejnych odsłonach serii Showa w obrońcę ludzkości. Kolejne serie Heisei i Shinsei wprowadziły wiele nowości, zupełnie odmiennego podejścia do tematu, jednakże w dalszym ciągu bazą do nowych fabuł był pierwowzór z 1954 roku.

Krótko trzeba by jeszcze wspomnieć o dwóch amerykańskich próbach do zmierzenia się z Królem Potworów. Film z 1998 roku był średnim „blokbasterem” ale jako historia o Godzilli okazał się dnem. Wersja z 2014 roku, bardziej już zbliżona do japońskiego pierwowzoru pozostawiła (piszę do stricte subiektywnie!) bardzo duży niedosyt. Fabularnie mało wciągająca, z muzyką na dużo gorszym poziomie niż w produkcjach japońskich. Efekty komputerowe naprawdę bardzo ładnie wykonane, jednakże z jedną skazą. Nie było w nich tej magii co w produkcjach japońskich.

Czym więc zaskoczyć może „Shin Gojira” biorąc pod uwagę, że jest to już 29 oficjalny występ Godzili? Pierwsze co trzeba zaznaczyć to fakt, że pępowina została odcięta. Film ten jest rebootem z wszystkimi tego konsekwencjami. Geneza powstania Godzilli jest zupełnie nowa i chodź mocno uwspółcześniona dalej trzyma się korzeni: energii nuklearnej.

Sam potwór został wykreowany w zupełnie odmienny sposób. Gumowy kombinezon poszedł definitywnie w odstawkę. Shin Gojira wykreowany został w CGI (jak głoszą internety: z domieszką innych technik). W odróżnieniu do amerykańskiej wersji z 2014 japończycy się nie patyczkują. Nie bawią się w ukrywanie potwora w mroku tylko od razu bezpardonowo ładują go za dnia w pełnej krasie na ekran. W początkowej fazie Godzilla jest stworzeniem wodnym, które dopiero adaptuje się do poruszania na lądzie. Tutaj efekty wyglądają najmizerniej (te wielkie oczy!), ale paradoksalnie działa to w pewnym sensie na plus. Ja przynajmniej miałem wrażenie że Godzilla (mimo wszystko) wygląda nieco żałośnie z domieszką poczciwego pieszczocha. Zniekształcony, poraniony organizm broczący krwią. Zdecydowanie przestałem Godzilli żałować kiedy wyewoluował w formę lądową i pokazał na co go stać. Szczególnie pierwsza scena z odpaleniem fioletowego promienia zapada w pamięć. Istna apokalipsa. W porównaniu do poprzednich odsłon: wielki rozmach w destrukcji.

Muzyka w tym filmie jest ciekawym zlepkiem. Z jednej strony Shiro Sagisu skomponował kilka naprawdę zapadających w pamięć utworów z drugiej strony mamy doczepione kilka klasycznych kawałków Akiry Ifukube. Jest to miłe połączenie! Z jednej strony diabelna nostalgia a z drugiej zupełnie odmienne w stylu, współczesne kawałki Sagisu, które w moim odczuciu świetnie pasują do tego filmu.

Wiele osób narzekało, że jak na dwugodzinny film Godzilli jest zdecydowanie za mało. Po obejrzeniu Shin Gojiry mogę powiedzieć jedno: nieprawda! OK. jakieś 85% tego filmu to dialogi, ale za to jakie. „Panie premierze co robimy?” „mamy pozwolenie?” „Jakie są procedury?” etc etc. Oglądając ten film miałem wrażenie, jakbym oglądał dokument o nieudolności władzy w czasie nagłego kryzysu. Całość fabuły kręci się od początku dookoła Godzilli, nawet jeśli tego nie ma na ekranie. Z imienia i nazwiska znamy tylko kilku bohaterów. I mimo tego, iż przez ekran przewalają się tłumy nie wpływa to jakoś negatywnie na odbiór sensu fabuły. Idzie ona prosto, liniowo do celu (nieco szybszym tempem niż sam Godzilla).

Co mnie najbardziej zaskoczyło? Napisy końcowe… byłem zaskoczony, że to już koniec. Film w moim odczuciu nie ma dłużyzn. Całość od początku do końca jest przemyślana i leci prosto do celu. Jedynym niedopowiedzeniem w tym filmie jest zakończenie, które jednak w pozytywny sposób pobudza wyobraźnię i pozostawia niepokój.

Terror Godzilli przybrał nowy wymiar. Przyczynkiem już nie są Hiroszima i Nagasaki (mimo że w filmie wspomniane) ale Fukushima. Film z Godzillą nie po raz pierwszy i zapewne nie po raz ostatni jest swoistym odzwierciedleniem japońskich traum.

Czasy się zmieniają, Godzilla także. I chociaż trochę tego gumowego kostiumu żal… jest dobrze. Jest bardzo dobrze!

Teraz tylko czekać na animowaną odsłonę przygód Godzilli z 2017 roku. (zalążek kolejnej serii? Oby!)