Muszę przyznać, iż film nieco mnie rozczarował. Misumi serwuje nam przyjemny, trzymający w napięciu dramat samurajski o człowieku, którego niebagatelne umiejętności strzeleckie, jak i fakt posiadania trzytysięcznej grupy uzdolnionych strzelców sprawiają, że staje się on osobą pożądaną przez daimyo Odę (w tej roli Katsu Shintaro), który pragnie podbić okoliczne ziemie, oraz przez mnichów, których ambicje są równie wielkie. Magoichi (główny bohater) jest więc stale nagabywany i oszukiwany. Niestety fabuła prowadzona z polotem, choć z pewną odległością od mistrzowkich narracji Kobayashiego czy Kurosawy, po pewnych zakrętach zaczyna nieco zwalniać serwując kilka niepotrzebnych dłużyzn. Rozczarowało mnie zakończenie, a właściwie porządny brak tegoż, napisanie co było dalej nie zastąpi porządnego starcia Ody z Magoichim. Film nie wybija się również muzyką czy zdjęciami, prezentując rzetelne rzemiosło, ale nic poza tym. Zdecydowanie nie jest to największe dzieło Misumiego, lecz fanów kina samurajskiego nie powinno pozostawić obojętnym, warto obejrzeć dla wartkiej fabuły w pierwszej połowie, kilku naprawdę niezłych scen, dla ciężkiego charakteru głównego bohatera, dla roli Katsu (choć małej). Jako bonus pojawia się też Shimura Takashi (ojciec Magoichiego).

Kenji też jak zawsze wprowadził tu trochę polemiki ze światem samurajskim, któremu daleko do ideału. Niestety film jest raczej rozrywką niż prawdziwą krytyką, zabrakło pewnego polotu, choć momentami jest naprawdę świetnie.

Ode mnie 7 p.