Tym razem zrobiłem eksperyment. Najpierw obejrzałem remake, a zaraz po nim pierwowzór. Pomyślałem sobie, że jadę tak po tych remakach bo znałem oryginały, więc i fabuła filmu nie mogła wciągnąć.
Niestety teraz już jestem pewien, że prymitywne produkcje amerykańskie nie dorastają do pięt azjatyckim oryginałom. Mimo, że znałem już fabułe, tajlandzka wersja wciągnęła mnie na maksa, a przy amerykańskiej szmirze o mało nie usnąłem.
Dlaczego? Już wyjaśniam
1. Sam wypadek - w remaku (USA) od razu widzimy, że chodzi o ducha. W tajlandzkiej wersji wygląda to realistycznie i widz ma wrażenie, że główny bohater naprawdę potrącił człowieka.
2. Muzyka - USA - praktycznie brak; TAJ - super buduje napięcie
3. Upiór - USA - zwykła kitajka; TAJ - brrrrrrrrrr
4. Akcja - USA - jak zwykle, kupa dłużyzn (wesele, przeprowadzka do Japoni...); TAJ - od pierwszej minuty filmu
5. Zakończenie - Taj - facet wypada z balkonu - OK, real; USA - facet przypala(!!!) sobie głowę prądem - bez sensu (chyba, że dla półdebili z USA)
6. Napięcie i atmosfera grozy - USA - gwarantuję wam, że ani razu się nie przestraszycie, film zamiast straszyć śmieszy; TAJ - co tu gadać, momentami podskoczysz z fotela.

Niech ci amerykanie nie katują już nas swoimi "produkcjami". Niech w końcu zrozumią, że przeciętny gimnazjalista z europy ma więcej rozumu od przeciętnego dorosłego shit jankesa.
Niech już sobie kręcą tych batmanów, spidermanów, pająki i im podobne. To przynajmniej jest na ich poziomie, a u nas nie jeden 10-latek też z chęcią to obejrzy. Amerykańskim horror-remakóm - stanowcze DOŚĆ!