Film porusza pewien wątek, pewną bardzo charakterystyczną sprawę dla naszego współczesnego świata zdominowanego przez telewizję, media i to, co Guy Debord nazywał Spektaklem...

Chodzi mi o proces, w którym pewna rzecz autentyczna, oryginalna i wyjątkowa (w tym wypadku pierwsze, szczere i bezinteresowne wystąpienia Howarda Beala zapowiadającego samobójstwo) - początkowo wywołuje zmieszanie, konsternację i szok - ale następnie zostaje wchłonięta przez media, zachowuje pozory oryginalności i niezależności, ale staje się tylko kolejnym narzędziem w rękach Spektaklu, stworzonym by nabijać czyjeś kabzy i mamić społeczeństwo.

Porównanie: muzyka punk-rockowa; świeża, aktualna i buntownicza w latach 70-tych, nigdy nie zniknęła ani nie została zdławiona przez media, ale została przez nie wchłonięta, przekształcając zbuntowanych chłopców z Sex Pistols w narzędzie komercji, w kolejny telewizyjny obrazek, mający na celu przynosić dochód.

W tym sensie gorzką prawdą okazują się słowa Jensena z filmu, mówiące o dominacji kapitału, spółek i koncernów w dzisiejszym świecie, i o absolutnym braku indywidualności. Gdy tylko pojawia się jakaś indywidualność, zostaje ona wchłonięta przez media, które wszak dla niepoznaki pozostawiają pewne pozory autentyczności...

Pozdrawiam