Może będę sztampowy, ale bardziej od Sieranevada, polecę - http://www.filmweb.pl/film/Clerks+-+Sprzedawcy-1994-512. film można powiedzieć zupełnie inny, ale ma jedną wspólną cechę, jest to film pogadankowy, ale uwierzcie mi (pewnie znacie) sto razy bardziej będziecie bawić się na sprzedawcach.

Czy Ty właśnie porównałeś Sieranevadę do Clerks?
I w dodatku będąc całkowicie poważnym? xD

Idąc Twoją logiką, po co mam oglądać Clerks, kiedy sam mogę znaleźć zatrudnienie w sklepie i pogadać o popkulturze ze swoimi znajomymi?

No na przykład po to, żeby móc na taką sytuację spojrzeć z zewnątrz, co z kolei sprzyja zastanowieniu nad poczynaniami bohaterów. Dalej: można się zabawić w porównania - do której z postaci jestem najbardziej podobny ? I czy jestem z tego podobieństwa zadowolony ? Skoro sam występuję w podobnym teatrzyku i nieszczególnie mnie on cieszy, co można zrobić, żeby ten przykry stan odmienić ?
I jakież ten film otwiera pole do dyskusji - w końcu prawie każdy od czasu do czasu w podobnych dekoracjach ląduje, więc można rzucić się w wir osobniczych odczuć, emocyj i tym podobnych familijnych wizji !
Także no, ja bym go tak rumuńskiej produkcji nie lekceważył.
A "Clerks" to w rzeczy samej film znakomity, ale jednak zupełnie inny świat.

Ale... Nie wiem czy film jest dostatecznym źródłem na coś takiego. Przecież to FIKCJA. Nie lepiej sięgnąć po literaturę fachową? Albo film dokumentalny? Raczej ludzie (mówię ogólnie) nie będą się zastanawiali "co zrobić żeby zmienić teatrzyk w którym się znajduję" bo pooglądali film (po książce też raczej nie). Film raczej tylko otwiera pole do dyskusji... Stety albo niestety. Nie żebym negowała to co napisałeś. Po prostu bardziej zastanawia mnie jak film może odmienić "przykry stan"? Ja rozumiem, że filmy skłaniają do refleksji (oczywiście niektóre), ale żeby dzięki nim zmieniać życie? (BTW książki tak dla przykładu podałam).

Amen! Chciałem coś pisać, ale po przeczytaniu Twojego postu już nie muszę.

W ten sposób można skrytykować wszystkie filmy poruszające coś aktualnego. Po co kręcić filmy o dorastaniu, jak można przejść się po szkołach i zobaczyć to na żywo? Po co kręcić filmy o wojnie, jak można przejechać się na wschód? Ale czy to naprawdę minus filmu, że przedstawia coś, co jest powszechne i dotyka wielu z nas? Czy jeśli jakieś zjawisko występuje często w życiu codziennym, to nie może już wzbudzać zainteresowania?

Podpisuję się pod tym!