A jak prawidłowo ogląda się horrory, do góry nogami?

Zawiesić na te dwie godziny niewiarę, dać się porwać, oglądać w skupieniu, bez smartfona przy dupie i najlepiej bez pauzowania. Uwierzyć, że to, co na ekranie dzieje się / działo się lub mogłoby się wydarzyć ;)

Myślę, że przedmówca miał na myśli coś podobnego. Ludzie mają tendencję do oceniania filmów czy książek grozy dość powierzchownie i często jedyną formą oceny jest ta przez "miernik strachu" (jak bardzo się bali). A gdzie docenienie klimatu, muzyki, montażu, rekwizytów czy charakteryzacji?

Nie jestem skłonny do rzucania takich twierdzeń, jak przedmówca, ale rozumiem jego opinię. Bo wchodzę w komentarze pod naprawdę dobrymi horrorami i widzę wpisy: "SŁABE, W OGÓLE SIĘ NIE BAŁEM". Horror ma tylko straszyć? Już nie może raczyć nas napięciem, zadawać niewygodnych pytań czy po prostu niepokoić? To właśnie przez takich ludzi twórcy bzikują i walą jump scare'ami. Błędnie zakładają, że w ten sposób zadowolą malkontentów.

"ZIEWAŁEM NA FILMIE" - tak też piszą. No cóż, ja kiedyś zasnąłem na Diunie, gdy oglądałem ją po pracy. Ale obejrzałem jeszcze raz w skupieniu. I gdybym miał się wcielić w rolę takich narzekaczy, musiałbym dać 3 gwiazdki, bo widocznie film był tak słaby, że przespałem.

Nie tędy droga, pozdrawiam! ;)