Pierwszy obraz późniejszego mistrza niemieckiej kinematografii Georga Wilhelma Pabsta pełen jest jeszcze ekspresjonistycznego klimatu, specyficznych dla tamtego okresu filmowego gestów i mimiki aktorów. W okolicach Marburga (dzisiejsza Słowenia) ludzie opowiadają sobie historię skarbu, ukrytego w 1683 roku w domu rzemieślnika wytwarzającego dzwony, podczas tureckiego najazdu i oblężenia Wiednia. Nikt właściwie nie wierzy już w tę legendę. Jedynie stary pracownik tego warsztatu, Svetelenz, uważa, że skarb został ukryty gdzieś w domu właściciela. Młody pracownik, Arno, zakochany w córce rzemieślnika, Beate, bawi się kosztem starego mężczyzny. Ale ukochana przekonuje go, że starzec nie jest wcale głupi. Zatem Arno rozpoczyna poszukiwania skarbu, który wkrótce wraz ze starym Svetelenzem znajdują. Mówi o tym swemu panu, który decyduje, że młodzieniec musi natychmiast zniknąć. Svetelenz oferuje swemu panu część skarbu, jeśli ten pozwoli mu na ślub z Beate. Kiedy kobieta wróciwszy do domu, dowiaduje się o tych planach i natychmiast ucieka wraz ze swym ukochanym...