Mój pierwszy kontakt ze "Smakoszem" wyglądał jak okrągła płyta DVD z częścią drugą. Ot - taka zwyczajna młodzieżowa produkcja, tylko że miała parę fajnych scen i ciekawego potwora. Po sporej liczbie wypowiedzi, jaka to druga część jest gorsza od świetnego pierwowzoru, postanowiłem sprawdzić co skusiło producentów do inwestowania w sequel tegoż horrorku.

Pierwsze minuty sprawiły, że sukcesu tego filmu zacząłem upatrywać w połączeniu 'strasznej' fabuły ze scenami wywołującymi uśmiech. Sceny z kościołem nie da się chyba traktować inaczej niż jako zamierzoną parodię/pastisz innych bzdurnych scen tego typu. Dalej proporcje zaczęły się jednak mieszać. Autentycznie zagrane sceny z zszokowanym znaleziskiem rodzeństwem strasznie kontrastują z wcześniejszym tonem filmu, podobnie jak porządnie, klimatycznie nakręcone następne sceny (radiowóz, dom). Wychwalana przez sporo osób końcówka jest faktycznie dobra, ale ona już zupełnie nie pasuje do śmiesznej pierwszej połowy filmu, tak bardzo, jak groteskowa sylwetka smakosza do charakteru końcówki.

"Smakosza" nie jest jazdą obowiązkową dla fanów horrorów. Nie bardzo też wiem, co jego twórcy zamierzali osiągnąć (tym bardziej, że ich żarty do mnie nie trafiały). Film można obejrzeć, zwłaszcza że jest dość klimatyczny (od połowy, klimat cięższy niż w sequelu) i parę scen możemy zapamiętać na dłużej. W sumie - obraz wart uwagi zwłaszcza dla miłośników starszej szkoły, czyli "Koszmaru z ulicy Wiązów", czy "Hellraisera", gdzie rolę slasherowego mordercy przyjmuje nadnaturalny, humanoidalny typek.