Kurosawa stworzył jeden z najdziwniejszych obrazów w swojej kinematografii. Adaptacja jego snów urzeka plastycznością, kolorystyką, a także śmiałym i zamierzonym użyciem kiczu. W sumie sztuką jest tak dosłownie przekazać swoje myśli w tym przecież onirycznym obrazie.
Najlepsze z marzeń sennych reprezentują w moim mniemaniu 4 pierwsze historie. Tutaj dużą rolę odgrywa tradycja, obraz i symbolizm. Zwłaszcza poruszył mnie sen nr. 3, opowieść o śmierci, gdzie zgrabnie skorzystano ze stylistyki grozy.
Najgorzej prezentuje się nowela 5ta, której jedyną zaletą jest udział Scorsese. Ogólnie jednak tandetność tej opowieści była nie do zniesienia. Kolejne trzy też wydały mi się zbyt dosłowne, Kurosawa chciał po prostu wyrazić miłość do tradycji i ostrzec ludzi przed cywilizacją która niesie śmierć. Choć nadal był to uczta dla oczu.
Nie da się jednoznacznie pogrupować tych snów. Korespondują ze sobą chcąc nie chcąc, w końcu uwielbienie dla natury znajdziemy zarówno w pierwszej jak i ostatniej. Tak samo motyw tułacza który trafia do kolejnych krain jest obecny w połowie nowel. Razem tworzą zwartą całość, choć trudną na pozór do ogarnięcia.
Warto zobaczyć, zwłaszcza by sprawdzić jak Kurosawa porusza się w pozornie mu obcej przestrzenie szeroko pojętej fantastyki.