Nie pamiętam bym oglądał jakikolwiek film o pracy sobowtóra, dlatego pozycja Tamohori'ego wydała się interesująca. Facet od "Next" zaskoczył mnie i zrobił porządny dramat z lekkim pazurem w stronę biografii syna Husajna. Treść osobliwa, począwszy od nieznanej mi postaci Udaya, przez jego życie aż po losy Latifa i jego fuchę sobowtóra. Ciężko tutaj cokolwiek napisać, film jest po prostu rzetelnym dziełem, wszystko w nim gra i buczy, nie ma mowy o dłużyznach, głupiutkiej fabule czy paskudnej reżyserii. Świetnie nakreślenie dramatu Latifa związanego z brakiem własnej tożsamości (scena z grającymi w tenisa Husajnami), piękna zabawa barwami, zwłaszcza toksycznymi odcieniami żółci(pasuje jak ulał do Iraku) i szarżujący Cooper, który jako Uday kradnie cały film, jako Latif już nieco mniej gdyż twórcy wyraźnie walą tu w ton(aż za bardzo)dramatyczny, a raczej dramatyczno-bohaterski. Największym mankamentem filmu jest lekka bezpłciowość, nie ma sceny, która przewróciłaby do góry nogami moje spojrzenie na świat, brak tutaj jakiejś awangardy, mocniejszego przytupu. Wszystko jest surowo stonowane i nie ma mowy o jakichś nagłych zwrotach akcji czy wyjścia poza ramy scenariusza,gatunku. Obraz ten jest poprawny, ale nic więcej, rzemieślnicza, nie wirtuozerska robota( bynajmniej to nie jego wada!)
Nie mogę wyzbyć się od jednego przymiotnika, który jest nieco ignorancki i prostacki, po prostu: fajny.