Młody wirtuoz fortepianu i kompozytor Martín Perino uznany został w Argentynie za najbardziej obiecującego muzyka swojego pokolenia. W wieku dziewięciu lat zagrał pierwszy koncert, a następnie zdobył wszystkie możliwe nagrody w kraju. Współpracował z najbardziej znanymi muzykami i orkiestrami na świecie, ale podczas pracy nad nowym utworem przeszedł załamanie nerwowe. Trafił do El Borda w Buenos Aires - największego szpitala psychiatrycznego w Ameryce Łacińskiej, gdzie zdiagnozowano u niego schizofrenię paranoidalną. Przebywał w nim kilka lat, przechodząc szereg terapii. Po wyjściu ze szpitala trafia do rodzinnego domu, gdzie największym wyzwaniem okazuje się nauka życia na nowo i powrót do gry na fortepianie.
Odwołując się do jego biografii, reżyser Artemio Benki tworzy uniwersalną opowieść o obsesji doskonałości i nieustannego tworzenia. To historia o sile twórczości, której fundamentem jest kruchość artysty. W filmie obserwujemy pobyt Martina w szpitalu i jego powrót do normalności. Ujęcia jego rąk, którymi w szpitalu, niczym na fortepianie, gra na stole lub krześle, przybliżają nas do jego wewnętrznego świata. Fragmenty sesji z terapeutą pokazują, jaką krzywdę wyrządził mu przymus tworzenia. Dzięki wywiadom z najbliższymi dowiadujemy się o jego przeszłości, nadwrażliwości i obsesji na punkcie muzyki. Czy jest to portret niespokojnego romantycznego artysty czy raczej studium osoby, w której siła artystycznej wizji i krucha struktura psychiczna wzajemnie się napędzają?