(Mini spojlery) Idąc na Sonica spodziewałam się czegoś naprawdę dobrego, prawdopodobnie dlatego, że jest to film który po krytyce całego internetu nie bał się przyznać, że ma on rację i że coś jest nie tak, a potem poprawić to na coś o wiele lepszego. Wiele takich przypadków się nie spotyka. Myślałam więc, że jeśli coś w samym filmie (np. fabule itp.) też będzie mieć jakieś błędy czy niedopracowania twórcy ogarną się i poprawią je. No i niestety trochę się zawiodłam. Film jest bardzo widoczne stworzony dla ludzi którzy siedzą w grach Sonica od dłuższego czasu, a i tak widocznie jest z niestety bardzo popularnego ostatnio typu "obejrz i zapomnij". Film próbuje zmusić nas do sympatyzowania się z niebieskim jeżem, który przez 10 lat podgląda przez okno dwójkę ludzi, co powinno być uznane za przynajmniej stalking i próbuje wmówić nam że po dwóch dniach spędzonych ze sobą na jechaniu samochodem, paru potyczkach z dziwnym doktorem i spowodowaniu zamieszek w barze kosmita i zwyczajny gość nagle zostali najlepszymi przyjaciółmi. Tak, rozumiem, że "to film dla dzieci, tu nic nie ma sensu" ale chcę przypomnieć że Sonic wyszedł w roku 1991 więc tak naprawdę niewiele dzieci kiedykolwiek w niego grało i że wiele osób pójdzie na ten film przez wzgląd na nostalgię (i pewnie się zawiedzie). Jedyne co w tym filmie było dobre to 1. Jim Carrey (co nie jest nowością) 2. przydupas doktora Budowlanki (o którym twórcy pod koniec filmu zapomnieli zupełnie) oraz 3. nawiązania do współczesnej kultury. Te ostatnie parę razy wywołały prawdziwy uśmiech na mojej twarzy (Keanu Reeves jako skarb narodowy lub Dr Pracownik Fizyczny który urwał się z Comic Conu) Ale niestety nie było to wystarczająco abym oceniła ten film na więcej niż 5.5/10. Jeśli absolutnie nie musisz iść na ten film pod groźbą śmieci - nie idź. Nie trzeba. I tak za chwilę będzie w telewizji.