"Splamiony Krwią", klasyczne giallo rozgrywające się w jednym z moich ulubionych "setupów".

Mamy więc małe miasteczko ze swoimi tajemnicami, dziwnymi mieszkańcami i morderstwem sprzed lat. Oraz głównego bohatera, który po latach wraca w rodzinne strony. To lubię.
Historia z początku rozkręca się dość szybko i skutecznie intryguje. Biorąc jednak pod uwagę czas trwania filmu zdarzają się lekkie przestoje w środkowej części opowieści. Na szczęście końcówka znów przyśpiesza.

Zagadka przemyślana jest całkiem ciekawie a tożsamość mordercy raczej trudna do rozwikłania. Końcowe twisty mogłyby co prawda być nieco lepsze (bo zdarza się tu kilka niezbyt fortunnych rozwiązań), ale ostatecznie nie jest źle.
Dobrą robotę robi tutaj klimat. Ciekawe "weneckie" miasteczko, stare budynki, tajemniczy mieszkańcy. Bardzo klimatyczne są też poszczególne sceny. Morderstwo w strugach deszczu, sceny w kościele, itp. Nie chcę spoilerować ale jest tu kilka naprawdę zapadających w pamięć sekwencji.

Nie sposób też nie wspomnieć o ścieżce dźwiękowej. Kompozycje Stelvio Ciprianiego wykonywane przez chłopaków z Goblin bardzo udanie budują atmosferę, szczególnie w momentach morderstw. Dobra robota.
No właśnie, morderstwa. Fani epickiego gore mogą poczuć się rozczarowani. Zabójstwa nie są szczególnie krwawe, z początku też niezbyt efektowne ale z czasem sytuacja się poprawia. Może nie pod względem posoki ale zdecydowanie pod względem suspensu i pomysłowości.

Dobrze wypada też obsada, szczególnie Lino Capolicchio i Craig Hill. Miło popatrzeć też na Stefanię Casini, chociaż fani golizny będą musieli zadowolić się raptem jedną sceną.

Podsumowując, "Splamiony Krwią" to naprawdę porządne giallo, zawierające praktycznie wszystkie najważniejsze cechy gatunku. Mamy klimatyczne otoczenie, zagadkę sprzed lat, mordercę w czarnych rękawiczkach. Momentami widziałem również pewne podobieństwa do "Domu Śmiejących Się Okien". Fani gatunku zdecydowanie powinni sprawdzić!