Zastanowiłabym się na Twoim miejscu nad Woody Allenem. Myślę, że nie we wszytkich filmach ta szczególna uwaga co do kolorów ma miejsce, ale występuje np. we "Wnętrzach" . Główni bohaterowi są niejako charakteryzowani poprzez kolory. Eve jest osobą bardzo zdystansowaną, chłodną, mieszka w jasnych, zimnych, jednokolorowych pomieszczeniach. Mąż określił i ją i stworzony przez nią wystrój jako pałac lodowy. Wszyscy w filmie są dosyć chłodni. Gdy zaś pojawia się Pearl, kolejna partnertak Arthura, kobieta z olbrzymim temperamentem, jest ubrana, jako jedyna w filmie, na czerwono.

"Purpurowa róża z Kairu" z kolei rozróżnia kolory w realnym życiu bohaterki, film zaś, który ogląda ona w kinie jest czarno - biały. Normalne kolorowe zycie Cecilii nie podoba się, woli czarno - białe z filmów w kinie. Zacytuję tu chyba najtrafniej charakteryzujace to zjawisko zdanie "Zyje kolorowym, choć czarno - białym życiem bohaterów. W kinie zdarza sie wszytko co najpiękniejsze. Tu spełniaja sie marzenia" . To cytat z kolekcji W. Allena z GW.

"Cienie we mgle" są czarno - białe, całe szare i strasznie mroczne. Gęstosć i intensywność tej mroczności uzależniona jest od sytuacji w filmie.

Tetro Coppoli, Samonty Mężczyna Forda, cały Almodovar, Lech Majewski,

Z pewnością również Andriej Tarkowski (w szczególności Stalker (jest na jego forum świetna interpretacja usera marscorpio, który uwzględnia symbolikę kolorów, polecam) i Nostalgia).

"Czerwona pustynia" Antonioni, "Hero", kolorowe filmy Ozu, Kwaidan.