Jeśli spojrzeć na fabułę w oderwaniu od kategorii romantycznej nie jest zły, choć do dobrego mu też daleko. W filmie poruszonych jest wiele ciekawych wątków, które zostały lepiej lub gorzej ukazane. Główną osią jest historia romansu owdowiałej matki - dystyngowanej pisarki i typowego gwiazdora - kobieciarza, któremu sława pomieszała w głowie – dosyć oklepane i płaskie (i wykonanie i zamysł). Jednak wątek rodzinny ma coś w sobie, dodaje – a przynajmniej próbował dodać – jakąś głębię. Ludzie narzekają że dorosła 24l. kobieta ma problem z nowym facetem jej matki i że to nie jest realistyczne. Z tym że ona jest przedstawiona jako ta niedojrzała i egocentryczna, bojąca się wejść w dorosłość dziewczyna. Dodatkowo to nie jakiś facet, tylko jej szef, typ którego zna, którego średnio lubi i co najważniejsze któremu pomagała w licznych zerwaniach i podrywach – dlatego nie chce aby się ze sobą spotykali i jest to w pełni zrozumiałe. Dużym plusem jest to, że postacie dużo ze sobą rozmawiają, wyjaśniają swoje zachowania i motywacje. Przemiany bohaterów dzieją się oczywiście za szybko i za łatwo, ale sama w sobie baza fabularna – kwestia egocentryzmu, braku komunikacji i zagubienia w świecie – może skłonić do jakichś głębszych refleksji nad relacjami z bliskimi. Filmów o podobnej tematyce, wykonanych lepiej jest z pewnością dużo, ale nie uważam, aby te dwie godziny były kompletną stratą czasu.