Miałem nie oglądać tego filmu, ale w ostatniej chwili – jako fan serialu, który za małolata z wypiekami na twarzy się oglądało – zdecydowałem się jednak na seans.
Oczywiście „Strażnik Teksasu: próba ognia” wybitnym filmem się nie okazał, ale jednak da się go obejrzeć. Plusem jest na pewno fakt, że film nie nuży tak, jak np. niektóre ostatnie „perełki” Seagala („Cudzoziemiec”, „Bestia”, „Patriota”), a także brak indiańsko-szamańskich motywów, którymi skażone były późniejsze serie serialu. Przede wszystkim jednak te półtorej godziny spędzonej przed telewizorem na oglądaniu przygód dzielnego Walkera nie uznaję za do końca straconą ze względu na dość liczne sceny walk. I mimo, że słynne kopniaki z półobrotu itd. są przez wielu wyszydzane, to trzeba facetowi oddać, że walczyć to on potrafi, i ogląda się te walki całkiem przyjemnie.
Minusy to oczywiście serialowa jednak oprawa, a przede wszystkim – szczegół – fabuł, a właściwie jej rozszczepienie. Składa się ona bowiem z dwóch niepołączonych ze sobą w żaden sposób wątków. Wygląda to tak, jakby twórcy filmu nie mieli inwencji, żeby skupić się na którymś z nich i żeby dotrwać jakoś do regulaminowych 85-90 minut przyzwoitości, postanowili upchnąć oba w jednym filmie.
Głównie z sentymentu oceniam jednak „Próbę ognia” na 4/10.