W małej wiosce w mroźnej Jakucji nazywają ją po prostu "Straszydłem". Jest uzdrowicielką, pustelniczką, chrystusowym szaleńcem. Ma niewiele ponad 40 lat i nie wylewa za kołnierz. Bywa ośmieszana, upokarzana i obrażana. Od lat nie interesuje się swoim losem. Wszyscy jej unikają i boją się jej, ale w środku nocy po kryjomu odwiedzają jej dom, bo tylko ona umie wyleczyć ich choroby. Jej moc stała się jej przekleństwem. Zawsze obiecuje sobie, że nie będzie już pomagać ludziom, ale nigdy nie umie im odmówić. Wie, że dar kiedyś ją zniszczy, ale chce być dla ludzi jedyną szansą na zbawienie.

"Straszydło" Dmitrija Dawydowa uhonorowane zostało Grand Prix na ubiegłorocznym Kinotawrze w Soczi; laur za najlepszą rolę żeńską trafił natomiast do rąk Walentiny Romanow-Czyskyyraj – aktorki i pieśniarki, która wcieliła się w… postać tytułową. "Straszydłem" jest bowiem żyjąca w samotności wiejska znachorka, na widok której sąsiedzi w najlepszym przypadku odwracają wzrok, w najgorszym – posuwają się do rękoczynów. A jednak kiedy ich bliskim dzieje się krzywda, zamiast skorzystać z pomocy lekarzy – przychodzą do niej. Za pomoc płacą jedzeniem i wódką. Kobieta nie odmawia, chociaż zdaje sobie sprawę, że każda taka interwencja wyniszcza doszczętnie jej organizm. Z biegiem czasu widz zdaje sobie sprawę, że to obłędne dążenie do autodestrukcji ma swoje uzasadnienie w głębokiej traumie. W tragedii, z jaką bohaterka nie potrafi sobie poradzić. Za którą obwinia siebie. Przypominający dokument dramat Dawydowa, utrzymany w stylu popularnej w końcu lat 80. XX wieku "czornuchy", nie stroni od scen naturalistycznych, przedstawia oderwany od cywilizacji świat lodowego piekła, z którego można wprawdzie uciec, ale na pewno nie do lepszego życia.