Czułem, że staję się jednym z tych obłąkanych ludzi, których napotkał główny bohater, w zmaganiach ku wolności. Czułem, że staję się głównym bohaterem - że oto przede mną nagle pojawia się krawędź urwiska, oddzielającego szaleństwo, od zdrowego rozsądku. Iluzję wykreowaną przez przeciążony umysł, od obiektywnej Prawdy, naukowo weryfikowalnej. Coraz mniej jasne było, po której stronie urwiska stoję. Niemal, jak elektron tunelujący przez ścianę głębokiej studni potencjału. No... aż do momentu w którym trójka młodych przyjaciół znów pojawia się w komplecie. Wtedy cały klimat runął. Funkcja falowa zdrowego rozsądku przyjęła wartość nieurojoną. Ocknąłem się i z prawdziwym wysiłkiem byłem w stanie obejrzeć dalszą część. Z każdą minutą było tylko gorzej i gorzej. Stwierdzam to z bólem serca. Szok pomiędzy genialnie budowanym klimatem, a tym co potem zostało mi zaserwowane, jest nieznośny. Czyżby, w trakcie powstawania filmu, zmysły postradał sam reżyser?