Myślę, że trafiłeś w sedno. Wspaniały film.

Rozczarowuje, ale z innego powodu. Na pewno już ktoś o tym pisał, ale nie chce mi się szukać:
Oglądając film, od początku wiedziałam, że jest coś nie tak - bo po cóż ten wątek postrzeleniem, skoro nie jest kontynuowany? W dodatku następuje znacząca przerwa, a to daje do myślenia. Szkolę się w branży filmowej i instynktownie zaczęłam snuć wnioski. Jeden z nich to właśnie, że główny bohater jest martwy.
Wszystkie wydarzenia pozornie pasowały do tej tezy i na końcu okazało się, że jest prawdziwa, ale... jednocześnie odczułam bolesne rozczarowanie. Bo owszem, film bardzo przyjemnie się oglądało, był wzruszający i trzymający w napięciu. ALE: każdy domyśliłby się że jest martwy, zwłaszcza, że miał na to sporo czasu. Czyżby faceta nie raził fakt, że wszyscy traktują go jak powietrze, nawet sprzedawca w sklepie? :( To jest za duży błąd żeby przejść obojętnie - 6/10.

Z całym szacunkiem, ale krótko mówiąc: nie zrozumiałaś. Z resztą nie Ty jedna. Kwestia, którą poruszyłaś została wytłumaczona w kilku innych tematach. Przejrzyj je, a zrozumiesz, że to nie błąd.

Przepraszam za brak polskich znakow - pisze z ipoda. Wlasnie obejrzalam sobie ten film jesze raz. Widze, ze moj
poprzedni post zawiera niescislosci spowodowane tym, ze ostatni raz widzialam "Szosty zmysl" prawie dwa lata temu.
Zapewne chdzi o to, ze bohater widzial to "co chce widziec". Przykro mi, ale ta teza jest dla mnie niewystarczajaca.
Czyzby jedyna osoba oprocz swojego pacjenta, z ktora Malcolm chcial porozmawiac, byl koles, ktory odjechal mu
sprzed nosa samochodem? To strasznie naciagane. Ogladajac film dzisiaj razila mnie jeszcze jedna rzecz: zakonczenie
zostalo doslownie wtloczone widzowi do glowy niczym lopata. Mogli to pokazac nieco delikatniej, zwlaszcza ze kazdy w
polowie filmu powinien zorientowac sie co jest grane...

Bo, źle do tego podchodzisz. Według tej wizji, umarli, którzy nie wiedzą, że nie żyją widzą swój własny, zniekształcony obraz świata żywych. Oni nie żyją w świecie żywych, tkwią w takim letargu, w tęsknocie za prawdziwym życiem, tkwią gdzieś pomiędzy zaświatami a światem żywych. Dopuszczają do siebie tylko te myśli, które są niezbędne aby utwierdzić ich w przekonaniu, że jednak żyją. Przypomnij sobie drzwi, które Malcolm próbował otworzyć. Przecież były zastawione półką z książkami. Jakim cudem nie zauważył, że tam jest? A no takim, że nie chciał tego widzieć, widział drzwi i tą nieszczęsną klamkę. W każdej innej codziennej sytuacji, mógł wmawiać sobie co innego. Nie jest też powiedziane, że taki duch wiedzie normalne życie, że chodzi na zakupy, melduje się w pracy i przyjmuje pacjentów. Może duch pojawia się w naszym świecie w niektórych sytuacjach, przekonany o tym, że przed chwilą był na zakupach, a ekspedientka się do niego uśmiechała. Tymczasem zakupy zrobiła żona. Nie ma w tym nic naciąganego. To film o duchach i ten fakt sam w sobie jest naciągany. Można to sobie tłumaczyć na dowolne sposoby. Może duchy materializowały się tylko w odpowiednich dla nich sytuacjach, a większość czasu pogrążone są w pewnego rodzaju letargu, bez świadomości.

Reżyser pozostawił nam szeroką gamę możliwych interpretacji i miał do tego prawo, zważywszy na tematykę "Szóstego zmysłu".

Twoja interpretacja moze byc satyswakcjonujaca i podoba mi sie. Mimo to, wg. mnie scenariusz nadal ma razace luki.
Ale dajmy na to, ze byl to zabieg filmowy, ktory zmusza widza do okreslinej reakcji. Zreszta trudno stworzyc cos
stuprocentowo logicznego w tej tematyce. Zakonczenie nadal mi sie nie podoba, jest przerysowane - lecz fabula to
rekompensuje. W moim odczuciu 6/10 to odpowiednia ocena, ktora wystawilam kierujac sie subiektywnymi odczuciami.

Wątek Vincenta jest w pewnym sensie kontynuowany. Crowe chce się zrehabilitować za przeszłość pomagając małem Cole'owi. Nie wie, że tak naprawdę, to mały Cole pomaga jemu. Ja w ten sposób to odbierałem.