"Szalone serce" to (oskarowa) opowieść o gościu co coraz bardziej schodzi w dół. Kiedyś był gwiazdą country, łamaczem kobiecych serc - dzisiaj to już tylko podstarzały playboy zdający sobie sprawę (i to chyba jest dla niego najboleśniejsze), że coraz bardziej dosięga go smuga cienia. Już nie wielkie sale, stadiony, a małe scenki w kręgielniach, -zamiast pięknych fanek, przypadkowe kobiety z baru, płyty sprzedają się coraz gorzej, zresztą od lat nie nagrał nowej. Są co prawda gdzieś na prowincji jeszcze wierni fani, bardziej odbierają go jednak jako wspomnienie dawnych czasów. To boli, boli jak cholera.... Pozostaje alkohol - kolejny krąg w dół.

W tym właśnie momencie opowieść się urywa schematom. Bo to nie jest tak, że wszyscy się od niego odwrócili. Menadżer stara się jego zagospodarować, utrzymać na zdecydowanie niższej, ale mimo wszystko jakiejś fali popularności. Jego uczeń (obecnie na szczycie) to nie "młody wilczek", który może go teraz bezkarnie podgryzać- lecz człowiek, który dbając o własną karierę, cały czas ma szacunek do dawnego mistrza. Dlaczego zatem jest źle?

Bo ciężko pogodzić się z odchodzeniem w cień, alkohol z pocieszacza staje się kolejnym demonem, dochodzi ludzka zazdrość o to co już nigdy nie powróci + świadomość spaprania spraw rodzinnych przez model życia, który się wybrało

Pojawia się jednak światełko nadziei. Kobieta, która jest czuła, młodsza, kochająca - mogąca być tą bezpieczną przystanią. Dla niej nawet zacznie się starać. Dla niej ... albo dla siebie, gdy uświadomi sobie, że to ostatnia szansa. Ale przez alkohol znowu spapra sobie życie. Ten film nie ma typowego, łzawego happy endu "i żyli długo i szczęśliwe" , chociaż z drugiej strony coś jednak się zmieni ,przestanie już schodzić w dół. Być może nawet niedługo wzejdzie krąg, czy dwa kręgi w górę. Ból i świadomość, że mogło być inaczej, lepiej... nie przeminie chyba nigdy. Niektóre rzeczy są jednak nieodwracalne.
Moja ocena (7/10)