Florence - wyemancypowana pogromczyni guseł – podejmuje się rozwikłania zagadki ducha, rzekomo nawiedzającego odosobniony internat dla młodych chłopców. Dzieci są przerażone, wychowawcy zdezorientowani – w opozycji do nieustraszonej i obeznanej bohaterki, która zakasa rękawy w demaskatorskim zapale. Wkrótce Florence pocznie rewidować swoje poglądy dotyczące życia pozagrobowego.

Film można podzielić na dwa epizody: w pierwszym metody naukowe posłużyć mają dekonspiracji, w drugim empiryczna wiedza kapituluje wobec niewytłumaczalnego. Scenografia nawet niezgorsza, potencjał zatem był. Problem pojawia się ze spowitą w gęstych oparach absurdu fabułą. Horrorowi można wprawdzie wybaczyć pewne logiczne niedociągnięcia na rzecz wywołania specyficznego klimatu, jednak wprowadzanie rozlicznych wątków nijak niepowiązanych z głównym nie wzbudza poczucia niepewności, a kompletną dezorientację. Nie trudno oprzeć się wrażeniu, że ich wplecenie miało na celu jedynie zapełnienie scenariusza. Wobec tego jedyna trwoga towarzysząca projekcji odnosi się do lichoty przedsięwzięcia.