Film opowiada o kobiecie, która nie posiadała własnej tożsamości. Od dziecka (za sprawą ojca) spełniała role i oczekiwania, które jej przypisywano. Ważnym elementem jest to, że nigdy nie potrafiła żyć sama, co podkreślała. Zawsze był ktoś obok niej (mężczyźni). Po śmierci męża nie płacze za nim, ale płacze ze strachu przed samotnością. Ona nigdy nie była rozpuszczoną księżniczką. Jej prawdziwa natura została ukazana, gdy po raz pierwszy stawia się ojcu nie rezygnując ze szkolenia. Jodie staje się silna, niezależna i generalnie nie do poznania.I taka według mnie od zawsze chciała być. Niestety, poznaje czarującego francuza, któremu ulega i wpada w wir dawnych obyczajów. Mimo, że koleś z dnia na dzień staje się coraz gorszy to ona (podejrzewam, że chciała tym zmusić go do starania się o nią, takiego jak dawniej)znowu podlega jego wpływom. Robi wszystko wbrew sobie, myśląc błędnie, że też tego chce. Staje się taka jak dawniej. Kapryśna, pusta itp...bo tego od niej oczekiwał. Nareszcie, przełomowy moment w filmie: Jodie odnajduje w sobie utraconą kobiecą niezależność i rzuca faceta na oczach wszystkich weselników. Tylko kobieta z dużą odwagą jest w stanie to zrobić. I symboliczny moment, kiedy wychodzi z kościoła, a w tle muzyka wojskowa - symbolizuje tutaj odnalezienie jej własnego JA i rozpoczęcie życia jako „szeregowiec Jodie” - wolna kobieta.