Kobieta ze swoją siedmioletnią córką i nowonarodzonym synem mieszka w samotnym domu, gdzieś pośród przygnębiającego pustkowia. Zima pokryła wszystko wokół przytłaczającą, połyskliwą jak szkliwo skorupą. Kobietę przepełnia poczucie zagrożenia, strach samotności, który próbuje opanować spacerami pośród drzew. Mąż pojawia się w domu późno i rzadko, dziecko choruje - a ona, aż do szaleństwa obawia się biedy. Mąż nie rozumie jej stanu psychicznego; podejrzewa, że umyślnie wpędza się w załamanie nerwowe. Zdaje się nie zauważać, że również zachowanie córki zmienia się z każdym dniem. Coś przerażającego przenika do atmosfery domu...