Absolutnie moge sie okreslic czlowiekem zafascynowanym tworczoscia Herzoga.
Uwazam, ze wiekszosc jego filmow to perły. Kino zapomni o 80% wspolczesnych tworcow a o Herzogu beda pamietaly pokolenia.
Jako widz jego filmy spelniaja moje oczekiwnia.
Wrazliwosc, subtelnosc, poetycka atmosfera, szalenstwo, odwaga- Herzog niewatplie wypelnia kazda z tych cech.
W wypadku " Szklanego Serca" próbuje odnaleźć rdzeń, wnętrze tego filmu. Zamysl ( niekoniecznie klucz dl fabuły) ale ten pierwiastek magii, ktory ma urzekac widza.
Tarkowski w prologu do Zwierciadla rozpoczyna film od słów ""Mogę mówić swobodnie"- Słowa te wypowiada pacjent, któremu seans hipnozy przywrócił mowę. Dalej film jest jednym niezwyklym wspomnieniem. Snem na jawie reżysera.
Tarkowski bez najmniejszego problemu broni temat. Herzog w " Szklanym Sercu" idzie przedziwnym schematem. Pewnie zranię miłośników Wernera, ale "Szklane Serce" Jest dla mnie filmem pretensjonalnym, ciężkim, przygnębiającym i niestety jest to po prostu film o niczm.
Oprócz, krótkiego monologu Josef Bierbichlera "Hiasa"w tym filmie nie ma nic.
Ani muzyki, ani niezwykłych widoków, ani fenomenalnej gry aktorów ani filozofii ( która mogłaby się obronić- chyba, że ktoś się podejmie i udowodni mi,że czegoś można się doszukać ), ani artystycznej oprawy reżyserksiej. Jeśli ktoś uważa, że nie o te czynniki w filmie chodzi tylko o jakiś nieokreślony pierwiastek, to "coś" nienamacalnego śwaidczącego, że film trzeba odczuwać innymi zmysłami- z tym nie będe się spierał. Ja jednak nie potrafię dostrzec w Szklanym Sercu, żadnego pozytywu ( za wyjątkiem wspomnianej sceny z Hiasem).
Odpuszczę ocenę tego działa, gdyż byłaby przez niektórych odebrana jako prowokacja.

Oldman