za pierwszym razem jak oglądałam zaczęłam ryczeć (dosłownie ryczeć) w momencie kiedy Langdon poszedl do ojca po raz drugi...żeby mu podziękować...fakt, że wcześniej popłakiwałam ale w tym momencie właśnie puściło moje opanowanie i paczka chusteczek poszła...piękny film..wogóle książki Nickolasa Sparksa same w sobie są kapitalne a filmy wiernie oddają fabułę i uczucie

mnie łza poleciala jak Jamie powiedziala Landonowi że jest chora i od tego momentu łzy lecialy ... i wyobrazilam sobie: ze ja musze powiedziec mojej kochanej polowce ze jestem chora ;(... -> coz i na realu musze powiedziec ;( ...
pozdrawiam