Przecież Shane West zachowuje się jak drewno. Jest niereformuowalny. Jego mimka ogranicza się do dwóch wyrazów twarzy (lekceważącego uśmiechu i nie przeniknionej twarzy). Chciałem przestać oglądać po pierwszych minutach, ten chaotycznie nakręcony początek był meczący, jakby amator za kamerą (niby scena pościgu). Potem jakoś wytrzymałem, bo pojawiła się Mandy Moore (jedynka iskierka w tym czymś).
Ale następnie znowu dostałem nie poukładane ujęcia. Od sceny jak matka budzi Landona:
(pominę grę "obudzonego" Westa) niewiadomo czemu potem był pokazany autobus jak i tak nic z tego nie wyniknęło, rozumiem, że to był "środek lokomocji" do drugiej szkoły, ale zawsze reżyserzy ograniczają się do cięcia, czyli pobudka Landona i potem jego znudzenie z niesympatycznym bachorem.
Dobrze, że teraz ten reżyser wie, chociaż jak się kręci filmy (Wszystko się wali, Pacyfikator).
Potem były już drobne nie logiczności i przedstawienie.
Piosenka Mandy Moore "Only Hope" bardzo pasowała do tej sceny, bo to była jedyna nadzieja, żebym nie przestał oglądać;)
Ale wytrzymałem i dopiero od 40 minut (czyli od przedstawienia) zaczął się naprawdę dobry film.
Shane West zaczął się starać (a może poprostu dzięki Mandy Moore film zaczął mi się wogóle podobać, nie wiem).
No i potem pierwsza wspólna randka Landona i Jamie, też była nie zła. Każda scena z ojcem Landona maksymalnie wzruszająca, było już tak dobrze, ale...
ostanie 5 minut (!)
Jedno z gorszych zakończeń i tyle.
Pozdrawiam tych, co się pokuszą o przeczytanie;]